18 Νοεμβρίου 2011

ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ Νο 2 εφαρμογές της στην κονόμα και .... στα όνειρα..

Λοιπόν έχω πει ότι ασχολούμαι με την τεχνολογία... είναι απίστευτα τα ταξίδια που μπορεί να σου κάνει... Ας δούμε μερικές εφαρμογές....



ε?? απίστευτο ... μην μου πείτε όχι...


για μπανείστε και δαύτο...





ε και τούτο...





και τώρα ας κυλιστούμε στα πατώματα...





και κάτι απλούστρο...




και κάτι με υγρό άζωτο ... αν δεν κάνω λάθος με τα υπέροχα αγγλικά μου...





είναι ταξίδι το ρημάδι με την τεχνολογία...
άντε καλή ξεκούραση το σαββατοκύριακο...

15 Νοεμβρίου 2011

ΝΕΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΦΑΡΦΟΥΛΑ...





Η επώασις της νέας πολυεθνικής βιβλιοπωλικής δυνάμεως έφερε εις την ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ 18 το πρώτο της τέκνον...

Είναι ωραιοτάτου εμφανίσεως επωνομαζομένου και ... ΚΟΥΚΛΑ....
Διαθέτων πατάριον και πλήθος τίτλων βιβλίων και ουχί σκουπιδίων... είναι έτοιμος να εφορμήσει εις τας πανελληνίους αγοράς ως επίσης να κατακτήσει πλανητικώς τας αγοράς...




Εις τα εγκαίνια, παρεβρήθημεν μετά πολυπληθούς αντιπροσωπείας. Ο Γ.Γ. του Π.Γ. της Κ.Ε του ΛΑΜΠΟΡΓΚΙΝΙ κατανάλωσεν ολίγον κράσον μάρκας ΜΠΑΡΜΠΑΣΑΙΝΑ... και τα ωραιότατα εδέσματα της κας. μητρός του φιλτάτου ιδιοκτήτη... Απολαύσαμεν το όντι τον ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΒΙΒΛΙΟΥΠΑΛΛΗΛΟΝ γελώντες ως εις σκασμόν... Εσυνομιλήσωμεν μετά φίλων και εγκεινιάσαμεν τον χώρον ως έκαναν και οι φίλοι τέως συνεταίροι της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ και υπάλληλοι τέως του ΜΥΝΗΜΑΤΟΣ... όπερ τους εγνωρίζαμεν έτη πολλά δεηθώμεν...

Εν πλέον σύνθημα διαπερνά τους φανατικούς οπαδούς της πνευματικής τροφής...
ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ ΟΛΕ.... με την ΚΟΥΚΛΑ... Θα πάρωμεν την πόλιν... Δια τούτο άπασα τα πλήθη συρρέουν καθημερινώς δια αγορά υπερόχων βιβλίων και άλλων καλουδίων...

Εκεί θα βρείτε μεγάλη γκάμα υπερρεαλιστικών τίτλων... κλασσικών.... ξενόγλωσσων... θα βρείτε πλήθος καλλιτεχνών .... αν είστε τυχεροί...
Τιμές spesial... εξυπηρέτησις αυθεντικά μαγική... χώρος ΚΟΥΚΛΑ... μελετητήριον εξασφαλισμένον...


ΣΠΕΥΣΑΤΕ....

12 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ.... όποιος τις γνωρίσει μαγεύετε

Το μπλογκ αυτό αγαπά τις νέες τεχνολογίες... Δεν έχει αναφερθεί ποτέ αλλά υπάρχει ένας έρωτας... Σήμερα ξεκινώ με διάφορους εκπληκτικούς εκτυπωτές...

ΜΑΓΕΥΘΕΙΤΕ...



Και επειδή το πιό πάνω ήταν παλαιό πάρτε να δείτε τον νεώτερο...



και κάτι από την ΗΡ



και τώρα κάτι πιό παιχνιδιάρικο.... πιό ουρανομαγικό...



έχω πράγμα να σας μάθω... μην φοβού....

11 Νοεμβρίου 2011

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΩΝ....

Το μεγάλο ΚΑΚΟ προχωρά ακάθεκτο. Διαβρώνει όλες τις αρτηρίες, το νευρικό σύστημα και τους ιστούς. Τα ματζούνια που μας παρέχουν οι μαθητευόμενοι μάγοι... φευ ... επιδεινόνουν το ΚΑΚΟ. Χιλιάδες συνάδελφοι παρακολουθούν αποσβωλομένοι την πανούκλα να καταλαμβάνει κάθε δρόμο της πόλης. Κάθε σπιτικό...
Γύρω μας δεν υπάρχει κανένα νοσοκομείο, καμμιά πρόληψη... Κάτι παπάδες, στις ενορίες κάτι κυράτσες πλούσιες τις κυριακές εξασκούν ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ δήθεν φιλανθρωπία...
Όλα αυτά δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι το ΚΑΚΟ που νιώθουμε στις σάρκες μας. Είναι η ανεργία, η πείνα, η φτώχεια. Είναι το άδειο ψυγείο, ο χειμώνας που έρχετε, με τα κλειστά καλοριφέρ.
Έλληνες εργάτες, το μεγάλο ΚΑΚΟ κατατρώγει τα σωθικά μας. Οι γέροντές μας κακοπερνούν, ανίμποροι. Οι ανάπηροί μας φοβούνται. Οι άρρωστοί μας τρέμουν από την ερχόμενη έλλειψη φαρμάκων. Τα παιδιά μας μένουν κάθε ημέρα και πιό απροστάτευτα. Στο σχολείο άρχισαν να λιποθυμούν. Μας κατατρώγει αυτή η άθλια ενναλαγή του χρόνου. Κάθε ημέρα που περνά ίδια με την προηγούμενη. Ξανά και ξανά χωρίς μεροκάματο. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς φράγκο στην τσέπη.
Τα μυνήματα είναι πολλαπλά. Στο φαρμακείο τα φάρμακα αρχίζουν να σπανίζουν. Στα super market ήδη πολλά ράφια είναι άδεια. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
Αρχίζει η απόγνωση να μας πνίγει. Το νιώθουμε όλοι αυτό. Μίσος, πίκρα και απόγνωση. Και στο βάθος ο κίνδυνος της παράλυσης. Ήδη η παράλυση εξ αιτίας του μεγάλου ΚΑΚΟΥ έχει αρχίσει.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ
Εμείς δεν είμαστε ψεύτες πολιτικοί. Θα λέμε την αλήθεια όπως πάντα. Εμπρός μας ανοίγονται δύο τρεις δρόμοι. Ας τους δούμε... Πρώτος οι εξεγέρσεις με το πλιάτσικο... Δεν είμαστε ηθικολόγοι και ψευτοχριστιανοί να τον καταγγείλουμε. Ξέρουμε για την πείνα γιατί και εμείς σπίτια μας πεινάμαι όπως όλοι... Αλλά πόσο θα κρατήσει ένα πλιάτσικο στα ράφι του σπιτιού? Μια βδομάδα? Ένα μήνα?
Δεύτερη λύση είναι να μείνουμε ακίνητοι, μπας και μας σώσουν αυτοί? Ποιοί? Αυτοί οι ... κυβερνήτες, οι πλούσιοι, οι κυρίες του ελέους... Όλο αυτό το συνοθήλευμα των αγίων... Αυτοί όμως δεν ξέρουν πως να σώσουν τα άθλια χοντροκορμιά τους...
Τρίτη λύση είναι να σηκωθούμε. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Να κάνουμε επιτροπές αλληλεγγύης παντού. Στις γειτονιές, στα εργοστάσια παντού. Όχι επιτροπές... διάσπασης για το Α θέμα... Όχι... Επιτροπές ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ... Το τι θα κάνουν ας το βρουν αυτές. Σισσύτια? Γιατί όχι? Παρακολούθηση τιμών και ενημέρωση? Δημιουργίας συναιτερισμών καταναλωτή? Ότι να είναι... Αρκεί να ζήσουμε.
Το μεγάλο ΚΑΚΟ που ήδη κτύπησε κάθε τίμιου μεροκαματιάρη το σπίτι απαιτεί να ξορκιστεί από το μεγάλο ΚΑΛΟ... Και ΚΑΛΟ είμαστε μόνο εμείς, οι καταφρονεμένοι και κατατρεγμένοι αυτής της χώρας.Χωρίς ιδιοτέλειες, ψευτοηγεμονισμούς. Με ελευθερία βούλησης, σκέψης, δημιουργίας.
Εκεί στην επιτροπή ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ να αυτοκαθαριστούμε από την γάγγραινα που χρόνια τώρα μας κατατρώγει. Την γάγγραινα τις ιδιοτέλειας, της ατομικότητας, της έπαρσης, του άκρατου εγωισμού. Αυτή είναι η κολυμβήθρα της λύτρωσης....

06 Νοεμβρίου 2011

KYMH... πόσο μου λείπεις....

Ας όψετε η κρίση.... Ρημάδα, που δεν περισσεύει το κάτι τις.... Που δεν μπορώ να δω την Κούμη μου.... Να ακούσω το κύμα κάτου στην παραλία... Να πιού το κρασάκι μου κάτου στην Πλατάνα...



Να δω την Παναγιά την Λιαουτσάνισα... Να αφήκου ένα τσιγάρο στον τάφο του πατέρα....
Να πάου κάτου στου Ριρή να χορέψω ως το πρωί... Αχ Κούμη.....





Να πάου κάτω στην πηγή, να διαβάσου τα μυστικά των πλατανιών στο Χωνευτικό... Να περπατήσου στην στροφή του Γιαννάκη, να νιώσω τα φαντάσματα, τα βριλ.... που έλεγε ένας αλλοπαρμένος... να κατέβου στα στρίστρατα κει δα κάτου να ατενίσω την Ενορία... Γιάντα?




και η ομαδάρα... μπάσκετ με τον πασίγνωστο ύμνο της χαχα




και κάτι από τον ΜΑΓΙΚΟ χώρο που δημιούργησαν οι άγνωστοί μου "φίλοι" συμπολίτες Γερμανοί στην γέφυρα της Σκοτεινής .... ένας χώρος ταξίδι στην μαγεία... Στην συγκεκριμένη συναυλία δεν ήμουν... ήμουν όμως τις άλλες ημέρες πίνοντας μπύρες και απολαμβάνοντας την δροσιά μες στο κατακαλόκαιρο






Τες πάντων... ΚΥΜΗ FOR EVER...

03 Νοεμβρίου 2011

ΑΣ ΘΕΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΡΟ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ....

Ας βάλουμε ορισμένα ζητήματα ... υπό το φως των κλασσικών... δια να τελειώνουμε με αοριστολογίες...





«Το χρήμα είναι ο μαστροπός ανάμεσα στην ανάγκη και στο αντικείμενο, ανάμεσα στη ζωή και στα μέσα ζωής του ανθρώπου... Αυτό που μπορεί να πληρώσει το χρήμα, αυτό ακριβώς είμαι εγώ, ο κάτοχος του χρήματος. Οι ιδιότητες του χρήματος είναι δικές μου, εμένα του κατόχου, ιδιότητες και ουσιαστικές δυνάμεις. Ετσι, αυτό που είμαι και αυτό που μπορεί να κάνω, σε καμιά περίπτωση δεν καθορίζεται από την ατομικότητά μου.
Είμαι άσχημος, αλλά μπορώ ν' αγοράσω την πιο όμορφη γυναίκα. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είμαι άσχημος, γιατί το αποτέλεσμα της ασχήμιας, η απωθητική της δύναμη, εξουδετερώνεται από το χρήμα. Είμαι κουτσός, αλλά το χρήμα μού προμηθεύει είκοσι τέσσερα πόδια. Κατά συνέπεια, δεν είμαι κουτσός.
Είμαι κακός, ανυπόληπτος, ασυνείδητος και κουτός άνθρωπος, το χρήμα, όμως, είναι ευυπόληπτο, και το ίδιο και ο κάτοχός του. Το χρήμα είναι το μεγαλύτερο καλό, κατ' ακολουθία και ο κάτοχός του είναι καλός. Επιπροσθέτως, το χρήμα με γλυτώνει από τον κόπο να είμαι ανυπόληπτος, έτσι υπολογίζομαι για τίμιος και ειλικρινής.
Είμαι άμυαλος, αν όμως το χρήμα είναι ο πραγματικός νους όλων των πραγμάτων, πώς είναι δυνατόν ο κάτοχός του να είναι άμυαλος; Κάτι περισσότερο, ο κάτοχος του χρήματος μπορεί ν' αγοράσει έξυπνους ανθρώπους για λογαριασμό του.
Συνεπώς, έχει εξουσία πάνω σε έξυπνους ανθρώπους, εξυπνότερος απ' αυτόν. Με το χρήμα μπορώ να έχω καθετί που επιθυμεί η ανθρώπινη καρδιά. Δεν είμαι έτσι κάτοχος όλων των ανθρώπινων ικανοτήτων; Δεν αντιστρέφει, λοιπόν, το χρήμα όλες μου τις ανικανότητες σε ικανότητες;... Το χρήμα είναι ο δεσμός όλων των δεσμών. Είναι η καθολική πόρνη, ο καθολικός μαστροπός ανθρώπων και εθνών. Είναι η αλλοτριωμένη ικανότητα του ανθρώπινου γένους» Κάρλ Μαρξ "Οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα"













(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο.

«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».
Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννηση τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων πού στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια πού πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ αυτές χρήματα. Γι αυτό η διόγκωση τον δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που ή πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται απ την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα τής Αγγλίας άρχισε τη δράση της δα­νείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματα της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντας το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων.
Με τα τραπεζογραμμάτια αυτά, είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω εμπορευμά­των καί ν’ αγοράζει ευγενή μέταλλα Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε ή ίδια, έγινε τό νόμισμα, μέ το οποίο ή Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημόσιου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με τό ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα μέ το άλλο. έμενε, ακόμα καί τη στιγμή πού εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα πού είχε δόσει. Σιγά-σιγά έγινε ό αναπόφευχτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού τής χώρας καί το κέντρο έλξης όλης τής εμπορικής πίστης. Τόν ίδιο καιρό πού έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν νά κρε­μούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι ή εντύπωση πού προκάλεσε στους συγχρόνους τους ή ξαφνική εμφάνιση αυτής της φά­ρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων καί σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ.
Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, πού συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές τής πρωταρχικής συσσώρευσης. Έτσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτια κρυφή βάση του κεφαλαιακού πλούτου της Ολλανδίας, που ή Βενετία της παρακμής τής δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Τό ίδιο ισχύει καί γιά τίς σχέσεις Όλλανδίας καί Αγγλίας. Στίς αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οί μανουφακτούρες της Όλλανδίας, πού έχει παύσει νά είναι κυρίαρχο εμπορικό καί βιο­μηχανικό έθνος. Γι αυτό από τό 1701 ώς τό 1776 μια άπό τίς κύ­ριες επιχειρήσεις της Όλλανδίας είναι νά δανείζει τεράστια κεφάλαια ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γί­νεται σήμερα ανάμεσα στην Αγγλία καί τίς Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, πού εμφανίζονται σήμερα στίς Ενωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης είναι αίμα παιδιών πού μόλις χτες είχε κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.
Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, πού οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρω­μές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν’ αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως άπαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φό­ρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγ­κάζει την κυβέρνηση σέ κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξό­δων νά καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, τό σύγχρο­νο φορολογικό σύστημα, πού άξονας του είναι οι φόροι στά πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή. Γιαυτό σιήν Όλλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό, ό μεγάλος πα­τριώτης Ντε Βίττ τό εξύμνησε στα «Αξιώματα» του καί τό χαρακτή­ρισε σαν τό καλύτερο σύστημα για νά γίνει ό εργάτης υπάκουος, λι­τοδίαιτος, φιλόπονος και… γιά νά παραφορτωθεί μέ δουλιά. Ωστό­σο, ή καταστρεπτική επίδραση πού άσκεί στην κατάσταση των μι­σθωτών εργατών μας ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τή βίαιη απαλλο­τρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη, με δυό λόγια όλων των συστατι­κών μερών τής μικρής αστικής τάξης, πού προκαλεί. Πάνω στό ζή­τημα αυτό δεν υπάρχουν δυό γνώμες, ούτε ακόμα καί στους αστούς; οικονομολόγους. Η απαλλοτριωτική αποτελεσματικότητα του φορολο­γικού συστήματος εντείνεται επιπλέον με το προστατευτικό σύστημα, πού αποτελεί ένα άπό τά συστατικά του μέρη.
Ο μεγάλος ρόλος, πού το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχο του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν αναζη­τούν σ’ αυτό τη βασική αίτια της αθλιότητας των σύγχρονων λαών.
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).
«…Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε ΑΜΕΣΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ στη καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα – ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα – πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεωκοπίας – και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής.»
K. Mαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850»

28 Οκτωβρίου 2011

O συγχωριανός μου ο Βασίλης Λούλης... από την Κούμη...

Αυτό το κείμενο το βρήκα στο δίκτυο από μια πολύ σπουδαία ιστοσελίδα που ανακάλυψα...



http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/loulhs_telos.htm



Είχα πάει στα εγκαίνεια του βιβλιοπολείου του ΦΑΡΦΟΥΛΑ και εκεί ο ιδιοκτήτης, ο φίλος Διαμαντής μου έδωκε ένα τεύχος του περιοδικού ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ που είχε αφιέρωμα στον Κουμιότη ΒΑΣΙΛΗ ΛΟΥΛΗ.
Με τον συγγραφέα αυτό μας δένει ένα αόρατο νήμα... Λατρεύουμαι την Κύμη μισούμαι την αποκοτιά τους... Τες πάντων...

Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στην μνήμη της γυναίκας του ΑΜΠΑΤΙΕΛΟΥ.... αυτής που έδωκε σφαλιάρα στην Φρειδερίκη στην Ιγκλατέρα.
Το αφιερώνω στην μνήμη του Πυθαρούλη, που ενώ δεν τον ήξερα γνώρισσα όμως την σύντροφό του για μια φορά ... και ήταν αρκετή...
Στον άγνωστο ναύτη που γνώρισσα το 1982 στο Ιπποκράτειο που ενώ χαροπάλευε δίπλα από τον πατέρα μου.... μου εξιστορούσε τους αγώνες της ΟΙΕΝΟ....
Το αφιερώνω στους χιλιάδες άγνωστους ήρωες της ΟΙΕΝΟ με τα σοβιέτ της πλώρης... στα χιλιάδες λασκαρεμένα μυαλά εξ αιτίας του φόβου της τορπίλας...
Το αφιερώνω στους Κουμιώτες που πάλεψαν στα καράβια, και πήγαν στο "παραπέτασμα" στους εκατοντάδες ναυτικούς που πέθαναν ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, με την ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ματιά, χωρίς χαρτιά στις Αργεντίνες, στα Κάρντιφ, στην Αμέρικα.... και ανάμεσά τους ο θείος που έστελνε κομμουνιστικές εφημερίδες τυλιγμένες μέσα στα ρούχα μετά την κατοχή... όπως μου έλεγε ο συντηριτικός πατέρας μου....

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΦΕΥΓΟΥΝ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ...




Πρόκειται για το πρώτο διήγημα του συγγραφέα, που το έστειλε το 1947 στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» με το ταχυδρομείο, όντας άγνωστος.
Το χαρακτικό είναι της Βάσως Κατράκη. Ευχαριστώ τον Γιάννη Π. για την πληκτρολόγηση.


ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΗΣ

ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

… Είπα… είπα… είπα…
Αν απ’ όλους τους ναυτεργάτες που δουλέψανε στον πόλεμο τα καταφέρνανε λιγοστοί, παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα, τέσσερα χρόνια, να ψευτονοικοκυρευτούνε, με κάνα καϊκάκι ή μαγαζάκι, πόσ’ είναι κείνοι που βρήκαν το θάνατο στα νερά του Ντόβερ, του Μπρίστολ Τσάνελ, του κόρφο Λέων;
Τους είπα για κείνους που ’μειναν μισότρελοι ως τα σήμερα ’πό την αντάρα της τορπίλας την αναπάντεχη, ’πό το ξαφνικό πέσιμο στη θάλασσα την παλλόμενη.
Τους θύμισα τα περίπολα που γύριζαν τα βράδια στις ταβέρνες του Κάρδιφ, του Νιούπορτ και Σιλς κι όποιος Γραικός, Σπανιόλος δεν ήθελε να μπαρκάρει μονοβραδιά με τον καρβουνά[1] που πήγαινε για τη Χάβρη, για το Μπορντώ, για τη Γένοβα, έφευγε την ίδια ώρα με το τρένο για τα σκοτσέζικα βουνά να κόβει ξύλα.
Τους μίλησα για κείνους τους άλλους τους πολλούς, γι’ αυτούς που σέρνουν την άθλιά τους ύπαρξη ως τα τώρα στους ντόκους, στα μουράγια…
Γι’ αυτούς που το καταραμένο μάλαμα, που πέρασ’ απ’ τα χέρια τους, τους άφησε για μόνη κληρονομιά το πάθος του πιοτού.
Πίνανε πολύ τότες.
Πίναν στο πέλαγο για ξεχάσουν· να κοιμίσουν το φόβο που τους έδερνε.
Πίναν στα λιμάνια για να πανηγυρίσουνε το γλιτωμό.
Απόψε στα ήσυχα, στα σίγουρα και ζεστά… αύριο ποιος ξέρει…
- Σούζη, Πωλέτ, Μαρία, βάλτε να πιούμε, μ’ άδεια ποτήρια θα χαζεύουμε; Βάλτε να πιούμε, βάλτε, τσίριοπ, εβίβα, α σαντέ…
Και πίνανε ολοένα, πίνανε κάσες το τζιν και τ’ ουίσκι στο βαπόρι, στο πέλαγο, βαρέλια η μπίρα στο λιμάνι.
Λόγια σταράτα, καθαρά.
Τους μίλησα για χαροκαμένες μάνες, για παιδάκια με μαύρες ποδιές, για δεκανίκια, στραπατσαρισμένα μούτρα, για μάτια δίχως φως.
Μάλλιασ’ η γλώσσα μου, μα πού ν’ ακούσουνε.
… Εδώ, γιε μου, θ’ ανοίξει τις κάσες της η Ινγκλιτέρα και θα τρέξει το φλουρί ποτάμι. Καβαλάρηδες[2] λαμπεροί, κουδουνιστοί, που δε θα τους χωρά η χούφτα σου και θ’ απλώνεις τη σκούφια σου να τους ρίξει ο καπετάνιος σαν θα τελειώνει με το καλό ταξίδι. Θα τραγουδάνε γκλιν, γκλιν, γκλιν όπως θα τους μετράει έναν έναν και που θα τους βλέπεις και θα τους ακούς, θα τα ξεχνάς όλα, τορπίλες και φόβους και τρομάρες…
Αμή ’πό φαΐ, ’πό φαΐ, κει θα ’ναι για να ’ναι κοτόπουλο και διάνο μωρέ, μεσημέρι, βράδυ κοτόπουλο, κοτόπουλο κάθε μέρα και σβίγγοι[3] και ρυζόγαλα και λουκουμάδες.
Τι μου λες να μιλήσω, να φωνάξω για φαΐ τώρα;
Χέρι που δε μπορείς να το δαγκάσεις να το φιλάς, ρε… Τότε μάλιστα, θ’ ακουστεί και μένα ο λόγος μου…
Δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο, τον πνίγει τ’ όραμα. Λάμπουνε τα τσιμπλιάρικα μάτια, τρέμουν τα σαγόνια, τρέχουνε τα σάλια… Ε ρε και να ’τανε τούτη δα η ώρα.
- Μίλα ντε, ρε! λέει ο Διαμαντής. Βουβάθηκες τώρα; ’Γώ να ζήσω, μωρέ, και δε πα να γίνει ο κόσμος όλος στάχτη! Ποιος μωρέ, με συλλογιέται μένα τώρα που πεθαίνω δις την ώρα;
Τώρα παίρνει το λόγο ο Παναγής:
- Μένα μου φτάνει μόνο να συλλογιέμαι τ’ άλλο, που θα με παρακαλάνε να μπαρκάρω.
Ακούς, λέει, να ’ρχεται ο καπετάνιος, να σε βρίσκει στον καφενέ και να σου λέει: «Έλα, Παναγή, με το βαπόρι μου και θα περάσουμε καλά, θα δεις τι καλά που θα περάσουμε.» Ε, ρε Χριστέ, μεγαλεία…
Εφτά μήνες πέρσι ξέμπαρκος στον Περαία, της μάνας μου το γάλα βλαστήμησα. ’Πό γραφείο σε γραφείο ’πό μεσίτη σε μεσίτη, ’πό γαλονά σε κομματάρχη. Κι από την πρώτη μέρα να σου λένε όλοι τους καλά κι εντάξει, μείνε ήσυχος, και περνούν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τρυπάει το παντελόνι, σ’ αφήνουν γεια τα παπούτσια, και να μην έχεις δεκάρα για καφέ, μα ούτε για νερό το καλοκαίρι…
Να γίνει πόλεμος, να γίνει…
Να κάθουμαι στον καφενέ στην Τρούμπα και να ’ρτει όχι μόνο ο καπετάνιος, μα κι ο κύριος Λάκης κι ο κύριος Μίμης του γραφείου, αυτά τ’ αχόρταγα σιχαμερά σκουλήκια και να μου πουν:
- Πήγαινε, Παναγή, με το βαπόρι μας και το γραφείο μας δε ’ναι σήμερα μονάχα, και για γραβάτες και κάλτσες και πουκάμισα και πούρα, τσιμουδιά, μόκο… Να ’ρτει τ’ αφεντικό το ίδιο και ’γώ να ξαπλώσω την αρίδα μου σε τρεις καρέκλες και ν’ αποκριθώ: «Να σε κεράσω καφεδάκι, αφεντικό ή γουστάρεις τίποτ’ άλλο; Για μπάρκο τι να σου πω, με ζητάν σε τρία τέσσερα βαπόρια.»
Να το δω με τα μάτια μου, να τη ζήσω μια τέτοια μέρα, κι ύστερα στάχτη και κουρνιαχτό… στο διάολο όλα…
Οι άλλοι, που άκουγαν σιωπηλά ως τα τώρα ξέσπασαν σε γέλια. Γεια σου, Παναγή, μπράβο, Παναγή… Νταγκ νταγκ, νταγκ νταγκ.
Σκάντζα βάρδια[4].
Τιμόνι έχω δέκα – δώδεκα, κι αφού πήρα βόλτα την κουβέρτα, κάθομαι σε μια γωνιά μονάχος.
Γαλήνια η θάλασσα, καθάριος ο ουρανός με τ’ άστρα του και το φεγγάρι.
… Έτσι ’ναι… Κάποιο ήσυχο βράδυ σαν κι αυτό θα μας δώσει ο ασύρματος το χαρμόσυνο άγγελμα. Θα γίνει πόλεμος… Είναι τόσοι Διαμαντήδες πάνω στον κόσμο τούτο…
- Σας θέλ’ ο καπετάνιος, να πάτε στο σαλόνι, παιδιά, φωνάζ’ ο καμαρότος ’πό την πόρτα και φεύγει τρεχάτος. Είναι στις φούριες του.
Τα ξέρομε, τα μάθαμε τα νέα…
Μπαίνομε ένας ένας στο σαλόνι και βγάζομε τις σκούφιες μας, είν’ εκεί κι οι γραμματικοί κι οι μηχανικοί, δε λείπει κανένας, κι ο καπετάν Πιτζάμας στρογγυλοκάθισε στη γυριστή πολυθρόνα του, με τα δυο μεγάλα δάχτυλα φερμαρισμένα στις μασχάλες του γιλέκου και τα οχτώ χτυπάνε ταμπουρά στα στήθια. Δεξιά του οι γραμματικοί, αριστερά του οι μαστόροι και μεις ολόρθοι γύρα τους με τις λερωμένες ’πό μπογιές και κάρβουνα σκούφιες μας στο χέρι.
- Καλώς τους, καλώς τους, μέλι στάζ’ η γλώσσα του ’πόψε, ύστερα προστάζει μεγαλόπρεπα:
- Σπανέ, κέρασέ μας.
- Σας κάλεσα, γιατί έχω να σας αναγγείλω μια ευχάριστη είδηση, μια πολύ ευχάριστη είδηση.
Λέει ένα σωρό λόγια, πολλά λόγια…
- Τώρα που πιαστήκανε οι μεγάλοι, μεις οι μικροί ένα πράμα μόνο να κοιτάξουμε, πώς να τους πάρουμε πιο πολύ χρήμα, η ευκαιρία να μην πα χαμένη σαν την άλλη φορά, να βάλουμε μυαλό να σφίξουμε τα χέρια μας, να δούμε και μεις οι φτωχοί Θεού πρόσωπο. ’Πό τ’ άλλα ας βγάλουνε σβέρκο συναμετάξυ τους οι μεγάλοι, μάς να μην πειράξουνε, να μας αφήσουν να κοιτάξουμε τη δουλειά μας…
Λέει ακόμα, λέει, σαν πατέρας μάς ορμηνεύει τόση ώρα. Διπλός μιστός απ’ αύριο, δηλαδή μας εξηγεί εκατό τα εκατό αύξηση κι ακόμα θα δουλέψουμε μεις στη φόρτωση μια λίρα έξτρα την ημέρα.
Λεφτά, λεφτά, θα γεμίσει και μας η τσέπη μας τούτη τη φορά.
- Καλά κέρδη! φωνάζ’ ο Διαμαντής.
- Βοήθειά μας ο Άγιος Νικόλας! λέει ο πρώτος με κατάνυξη.
- Κι η χάρη του ο Άγιος, μουρμουρίζει ο λοστρόμος.
Σηκώνουν όλοι τα ποτήρια τους και ’γώ θέλω να φωνάξω:
- Αδέρφια, σταθείτε! Σκεφτείτε μια στιγμή λοιπόν!
Μα σύγκαιρα μια μυστική φωνή μου ψιθυρίζει:
- Πρόσεχε, πρόσεχε, κάθε σου λέξη πρόσεχε, δε ’ναι καιρός για λόγια τώρα.
Κάτι στάθηκε στο λαρύγγι μου και το ’φραξε, στα μάτια μου μπροστά ένα θάμπος σαν σε πούσι, κι ο καπετάνιος κατάλαβε, με κοιτάζει, ξέρει, είναι τόσοι σμπίροι[5] μπροστά στην πλώρη.
Σηκώνω το ποτήρι μου και ’γώ και τ’ αδειάζω μονορούφι. Μολάει Σκότς κι όχι βαφτισμένο, όπως κάθε Χριστούγεννα και Λαμπρή, αγνό πράμα που το πίνεις και πετάγονται τα μάτια σου όξω.
Χαμογελάω, χτυπάω τη γλώσσα μου, πράμα του κερατά.
Χαμογελά κι ο καπετάν Πιτζάμας τώρα και τα ματάκια του μου λένε:
- Έτσι μπράβο ντε, μη μου κάνεις το ζόρικο, γιατί σε λιώνω στη στιγμή· σαν σκουλήκι σε λιώνω…
- Ρε Σπανούλιακα, βάλε μας κι άλλο, μωρέ…
Όμως… Του λόγου του ήταν ’δώ και τέσσερις μήνες, στο περασμένο ταξίδι, π’ έλεγε στους θερμαστές πως δεν έκοψε το πιοτό, ένα τόσο δα ποτηράκι κάθε βάρδια στις ζέστες, κι αυτό μισό και μισό, για λόγους οικονομίας, αλλ’ επιδιώκει την κατάργηση του ολεθρίου εθίμου.
Βγαίνανε ’πό το στόκολο[6] τότες βρεμένοι σαν να ’χαν πέσει στη θάλασσα, έτσι με τη φανέλα και το σώβρακο, μα ’ταν ίδρωτας κείνος.
Μόλις πατούσαν στην κουβέρτα[7], ξάπλωναν, πέφτανε κατάχαμα και κοίταζαν τον καπνό της καμινάδας π’ ανέβαινε ίσος τον ανήφορο σαν λαμπάδα. Ούτε να βρίσουνε πια δεν είχανε κουράγιο. Μόνο στα μάτια τους π’ άσπριζαν παράξενα, όπως ήταν τα μούτρα τους κατάμαυρα, έλαμπε κάτι ακόμα σαν βλαστήμια, σαν κατάρα. Τέσσερις μέρες έκανε να φυσήξει, τέσσερα μερόνυχτα το θερμόμετρο κάτω στη μηχανή στάθηκε στα εκατόν σαράντα[8].
Κι ήταν το κάρβουνο χώμα και τα τούμπα φραγμένα και κατσέλο[9] η μηχανή να σπάσει, προκάναμε δεν προκάναμε.
Φτυάρι, λοστό, ρασκέτα[10], και τα μάτια στο γράδο[11], ακόμα ν’ ανέβει. Και ξανά ρασκέτα, λοστό, φτυάρι και πάλι φτου, λοστό, ρασκέτα.
Τότες ο καβγάς ήταν για ’να ποτηράκι, σύμφωνα με τη συνήθεια. Μα σήμερα, τέτοια μέρα…
- Βάλε κι άλλο, ρε Σπανέ, φέρε την κάσα μαζωμένη να την πιούμε:
- Γεια μας, παιδιά μου, γεια μας…
- Ζήτω ο πόλεμος, ζήτωωωωω…

Έρημη η πλώρη ’πόψε, μονάχος σουλατσάρω στην πλωριά χαβούζα. Μια παρέα κορίτσια περνά ’π’ έξω, κοντά στο βαπόρι. Είν’ όλες μεθυσμένες και τραγουδάνε: Ιτς ι λόγκουε το Τιπερέρι…
Το παλιό τραγούδι των περασμένων, ’δώ και είκοσι πέντε χρόνια, μα δε γίνεται, αύριο μεθαύριο θα βγει κανένα καινούργιο. Τόσος ενθουσιασμός δεν μπορεί να πάει χαμένος, κάποιον θα εμπνεύσει.
Ανέβηκαν πάνω και πιάσανε κουβέντα με το γραμματικό και με το μάγειρα κάτω ’πό τη γέφυρα, αυτές ούτ’ απόψε δε βγήκανε έξω, μα φαίνεται πως είναι πολλές γιατί μια κατεβαίνει τα σκαλιά της χαβούζας κι έρχεται κατά την πλώρη. Είναι τύφλα, αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται. Σαν δεν πέσει, λέω ’γώ, να φάει τα μούτρα της…
Ζυγώνει, αδιάβροχο καουτσούκ, καπέλο, υποδήματα το ίδιο, λες κι είν’ έτοιμη να βγει στη γέφυρα για βάρδια.
- Καλησπέρα μπόι…
- Πήγαινε, άσε με μόνο…
Στέκεται και με κοιτάζ’ αμίλητη, λες και της έφυγε όλο το μεθύσι στη στιγμή.
Διαολίζομαι.
- Πήγαινε στ’ ανάθεμα λοιπόν! και τραβώ να μπω στην πλώρη.
Στο σκοτεινό διάδρομο ένα χέρι ακουμπά στον ώμο μου, και μια φωνή.
- Κάμαραντ…
Ε;;; Γυρίζω και την τραβώ μέσα στην πλώρη στο φως με λαχτάρα. Ακολουθεί με σταθερό βήμα.
Έν’ αγνό και σοβαρό πρόσωπο και δυο μάτια που με κοιτάζουν μ’ εμπιστοσύνη.
Χέρια δουλεμένα, όχι βαμμένα νύχια, δε ’ναι μεθυσμένη, δε ’ναι.
- Λοιπόν;…
Αυτό ήταν όλο, τίποτ’ άλλο δεν μπόρεσα να πω.
Έριξε τη ματιά της ολόγυρα στην πλώρη κι ύστερα έσκυψε κι έβγαλε ’πό τα υποδήματα ένα μάτσο χαρτιά. Τ’ άρπαξα.
«Συνάδελφοι, Έλληνες ναυτεργάτες, μη δουλέψετε στη φόρτωση, δε σας ζητούμε τίποτ’ άλλο…»
Πέταξ’ η λαχτάρα.
«Συνάδελφοι, Έλληνες ναυτεργάτες…». Διαμαντή, Γεράσιμε, Λινάρδο…
- Πού μπορώ να σε δω αύριο το βράδυ, είν’ ανάγκη να με πας σ’ αυτούς που σ’ έστειλαν, πες μου πού θα σε βρω, την ξέρω την πόλη, έχω ξανάρθει.
Σκοτείνιασε το φωτεινό της βλέμμα, φοβάται, υποψιάζεται, στέκεται και με κοιτάζ’ αμίλητη, μετανοιωμένη.
Βιαστικά, νευρικά, ανοίγω τη βαλίτσα μου και βγάζω και ’γώ τώρα κάτι χαρτάκια. Ήταν το βιος μου ως τα χτες, μα σήμερα μου φαίνονται παλιόχαρτα για γέλια.
- Πλατεία Βικτωρίας, εφτά η ώρα, πίσω ’πό τ’ άγαλμα, καληνύχτα!
Μου ’δωσε το χέρι και μόλις βγήκε στη χαβούζα άρχισε το τραγούδι και τα παραπατήματα.
Πίσω της βγαίνω και ’γώ και κάθομαι πάνω στις μπουκαπόρτες τ’ αμπαριού.
Περνούν πάλι μπροστά μου τα κορίτσια φεύγοντας. Ου, ου, ου, καληνύχτα…
Καληνύχτα, καληνύχτα, λέω μέσα μου, στο καλό, παιδιά μου, στο καλό.
Κάθομαι πολλή ώρα, έτσι δα, χωρίς να συλλογιέμαι τίποτα. Μόνο κάπου κάπου ένα χτύπημα, σαν ’πό ματσόλα[12], μου ’ρχεται γκουπ κατακέφαλα.
Εφτά η ώρα, πλατεία Βικτωρίας…
Περνά κάμποσο και πάλι η ματσόλα γκαπ, Βικτώρια σκούερ σίβεν κλοκ…

Ψιλή βροχή, πούσι, πότε πυκνό πηχτό, που δε σ’ αφήνει ν’ ανασάνεις, πότε ανάριο διάφανο, π’ αφήνει να φαίνεται κάτι σαν ουρανός, μια υπόνοια ήλιου. Περίπολα στον ντόκο[13], λίγοι εργάτες στο βαπόρι.
Μεις, ναύτες και θερμαστές και καρβουνιάρηδες, δεκαοχτώ νομάτοι όλοι, δουλεύουμε σ’ ένα αμπάρι και σ’ άλλο ένα δουλεύουνε απεργοσπάστες.
Η πόστα αργεί πολύ κι ο Διαμαντής είν’ όλο χαρά γι’ αυτό, λογαριάζει να κλείσουμε το μήνα στη φόρτωση όπως πάμε. Ένα σωρό λίρες, έπρεπε να δουλεύουμε ένα χρόνο για τριάντα λίρες, και τι καλή αρχή που κάνομε, ένα μήνα γράφομε στα… τα υποβρύχιά τους.
Μεγαλείο… μεγαλείο…
«Συνάδελφοι, Έλληνες ναυτεργάτες, μη δουλέψετε στη φόρτωση…»
Χαρτιά… χαρτιά… λόγια… λόγια… Σχολάσαμε.
Όπως μου ’πε, κάθεται και περιμένει. Πασκίζω να πάρω το πρεπούμενο για την περίσταση ύφος και ζυγώνω, κρεμιέται με χαρές μονομιάς πάνω μου και ξεκινάμε. ’Πό τη γωνιά ένας πολιτσμάνος μας κοιτάζει με χαμόγελο γενναιόδωρης συγκατάβασης. Αυτοί οι πλέντυ Γκρέκηδες, θα συλλογιέται, ’κόμα δεν άρχισε ο πόλεμος κι αρχίσαν τα δικά τους… Περνάμε ’πό γνώριμα σοκάκια.
Αυτό το Όσμπορν στριτ το θυμάμαι καλά, ’δώ και εξ χρόνια ξαναπέρασα μια νύχτα χειμωνιάτικη ύστερα ’πό το τάιμ πλιζ[14], με μια γυναίκα στο πλευρό μου.
Το θυμάμαι κι αναγουλιάζω και ντρέπομαι, λέω πως η κοπέλα τούτη, π’ έχω στο πλευρό μου τώρα, τα ξέρει αυτά και ντρέπομαι για τα τοτινά χάλια μου.
Ωστόσο τι έφταιγα;
Είχαμ’ έρτει ’πό σαράντα τρία μερόνυχτα ταξίδι.
Τέτοιο ταξίδι δε μου στάθηκε άλλο, ούτε να μου ξαναλάχει.
Με το που ξεμπουκάραμε ’πό το ποτάμι[15], μας περίλαβε ο σορόκος[16] κι ο λεβάντες[17] ’κεί κάτω στο Καπ Πολόνι και στα Σάντα Καταλίνα.
Κοντά μια βδομάδα η πλώρη πάνω στον καιρό τραβέρσο[18]. Ύστερα, σαν ψηλώσαμε λιγάκι, μας βάρεσε κατακέφαλα ο ήλιος των τροπικών ’πό το Κάβο Φρίο ως το Σαν Βίντσο. Άναβ’ η λαμαρίνα.
Μέρες γεμάτες βάσανο ’πό τη δουλειά και τη ζέστη και νύχτες μ’ οράματα, δίχως δροσιά, χωρίς ύπνο.
’Πό τη Μαδέρα και πάνω άρχισε πουνέντες[19], μαΐστρος[20] κι η κρύα τραμουντάνα[21].
Γκέιλ έδινε η Μαδέρα, γκέιλ η Λιμπόνα, γκέιλ κοπανούσανε είκοσι μερόνυχτα όλ’ οι σταθμοί, ώσπου φτάσαμε καμιά φορά σε τούτο το λιμάνι. Άσπρα τ’ άλμπουρα, άσπρη η καμινάδα, άσπρα και τα βλέφαρά μας ’πό τ’ αλάτια…
Κι έτσι κείνη τη βραδιά, ξαφνικά, σαν να ’ταν να μην τελείωνε ποτέ κείνο το κακό με τα κύματα τα μανιασμένα, περπατάς ξένοιαστος χωρίς να κρατιέσαι ’πό πουθενά, χωρίς να φοβάσαι μη σ’ αρπάξει κάνα κύμα.
Ήσυχος, στεγνός, ξένοιαστος…
Ήταν η πρώτη γυναίκα κείνη τη βραδιά που με κοίταξε χαμογελώντας…
Δεν περίμενα για πιο καλή, δεν μπορούσα να περιμένω, δεν είχα πιάσει τα τριάντα ’κόμα… Μόνο το πρωί που ξύπνησα ένιωσα τι θα πει αηδία σ’ όλο της το βάθος και το πλάτος.
Ως τα σήμερα που το θυμάμαι, αναγουλιάζω…
Μια μικρή κάμαρη μισοσκότεινη, με μόνο μόμπιλα δυο καρέκλες κι ένα τραπέζι κι εξ εφτά άνθρωποι που με κοιτάζουν αυστηρά χωρίς να μιλούνε.
Κατεβάζω το κεφάλι. «Δουλέψαμε, μουρμουρίζω ντροπιασμένος, δουλέψαμε, δεν μπορεί να γίνει τίποτε ’π’ αυτή τη μεριά, τα λεφτά, τα λεφτά, οι λίρες σας…»
Ύστερα σηκώνω ψηλά το κεφάλι και φωνάζω:
- Πείτε μου τι μπορώ να κάνω, τι μπορεί να γίνει; Για όλα είμ’ έτοιμος.
Λόγια, πολλά λόγια…
Όχι ανθρώπινα θύματα… Αν μπορούσα να το σκαρώσω σε κάνα βράχο… μ’ ανθρώπινα θύματα όχι…
Λόγια, πολλά λόγια… Τι χρειάζονται τόσα λόγια σήμερα; Δυναμίτες χρειάζονται, δυναμίτες.
Γυρίζω στους δρόμους. Ο καπετάν Πιτζάμας έχει δίκιο, κάτι ξέρει ’πό πολιτική.
Μεθυσμένοι, χιλιάδες μεθυσμένοι, άντρες, γυναίκες μεθυσμένοι.
Δεν τρέχει μόνο ο παράς στους δρόμους, μαζί του τρέχει κι η μπύρα και τ’ ουίσκι και το τζιν. Ανοίξανε δουλειές, κουνιέται το εμπόριο, τρώει ο κοσμάκης ψωμί…
Και τα κόκαλα των ομοίων του.
… Κύριε, Παντοδύναμε!
Κάποτε ντράπηκα, Κύριε, γιατί ’μαι Ρωμιός, ντράπηκα γιατί ’μαι ναύτης.
Μα ’πόψε, Κύριε, ντρέπουμαι γιατί ’μαι ένα ’πό τα φτωχά, τα ελεεινά πλάσματα, τα κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου…
Χαράματα γυρίζω στο βαπόρι.
Πέρα, μακριά στο πέλαγο, το καραβοφάναρο κάθε δυο λεφτά βγάζει τρία μουγκανητά, λες κι είναι κάποιο μοσχάρι που ζητά τη μάνα του στα λιβάδια…
Σβήνουν οι φάροι.
Δίχως φανάρια της γραμμής και το τσιγάρο απαγορεύεται στην κουβέρτα τώρα.
Ένας μαύρος όγκος το καράβι τώρα στη σκοτεινή απέραντη θάλασσα, κι ένα μαύρο σημαδάκι ’γώ στην κουβέρτα του…
Και πάμε ολοένα, πάμε…
Ταμ ταμ τα, ταμ ταμ τα, ταμ ταμ τα, τραγουδά μερόνυχτα η προπέλα.
’Κεί κάτω αρχίσανε, βιάζονται, μας περιμένουν.
Τους πάμε ’π’ όλα τα καλά.
Λογιών, λογιών οβίδες. Οβίδες που βγάζουνε μάτια, που καίνε πλεμόνια, που γκρεμνίζουν κάστρα, π’ ανάβουνε φωτιές.
Τους πάμε και ντουφέκια και φτυάρια και κασμάδες.
Χρειάζεται πολύ σκάψιμο η γη, μεγάλοι λάκκοι πρέπει ν’ ανοιχτούνε.
Κοιτάζω ψηλά τα σύννεφα που τρέχουνε.
Σε λίγο το φεγγάρι λευτερώνεται ’π’ αυτά κι η σκοτεινή, η μαύρη θάλασσα γίνηκε ασημένια.
… Να μπορούσα ν’ ανάψω τώρα ένα τσιγάρο, το τελευταίο μου τσιγάρο στην κουβέρτα, κοιτώντας το φεγγάρι…

Έτοιμα όλα, δεν έχω παρά να βάλω φωτιά στη μίτζα[22].
’Δώ να, δίπλα μου, κοιμούνται εξ εφτά άνθρωποι ξένοιαστοι, στο στόκολο οι θερμαστές, στη γέφυρα ο γραμματικός, ο Διαμαντής, ο καπετάν Πιτζάμας…
Τ’ αθώα μου θύματα.
Σαν να βλέπω τ’ άρθρα στις εφημερίδες, τα μνημόσυνα στον Πειραιά, τους δεκάρικους λόγους.
…Έλληνες ναυτικοί, πέσατε σεις πρώτοι στον ιερόν υπέρ πάντων αγώνα…
Ποιος ιερός αγώνας, αφού ’μαστε ουδέτεροι;
Μα δεν έχει να κάνει…
Θα πούνε και θα γράψουνε οι κήρυκες του καλού και του δικαίου, θα φρονηματίσουν το λαό, ως πότε θα ’μαστε ουδέτεροι.
… Μα τι πάω να κάνω;
Τόσοι άνθρωποι… Πόσοι ’ναι παντρεμένοι;… Μετράω, λογαριάζω, παιδιά, γυναίκες, μάνες…
Και τούτα που πάμε, πόσες χιλιάδες θα στείλουνε στον άλλο κόσμο;… Πόσες; Αυτούς δεν μπορώ να τους λογαριάσω, δεν ξέρω, δεν τα καταφέρνω, για δεν έχουνε κείνοι παιδιά, γυναίκες, μάνες;
Ρίχνω την τελευταία ματιά στον ουρανό, λέω αντίο στη θάλασσα…
…Σκλάβοι, δούλοι ’πό κούνια…
Είκοσι χρόνια σας δεχόντουσαν στο σπίτι τους σαν αδύνατα σκλαβωμένα αδέρφια που δεν μπορούν να σπάσουν τα δεσμά τους.
Είκοσι χρόνια σας δεχόντουσαν νηστικοί, μα περήφανοι και σας δείχναν το δρόμο του Λυτρωμού.
Μα σεις, σκλάβοι, άκαρδοι κι άμυαλοι, τίποτα δεν είδατε, τίποτα δε νοιώσατε.
Στις τίμιες μπλούζες τους, δείχνατε τα γιαπωνέζικά σας πουκάμισα και κασκόλ οι μπιτσικόμηδες[23], τα λιγδιασμένα κουρέλια σας οι νοικοκυραίοι.
Σκλάβοι άκαρδοι κι άμυαλοι, κορτάκηδες ηλίθιοι, σιχαμένοι δεκαρολόγοι σταθήκατε σ’ όλα σας τα ταξίδια σ’ ολάκερη τη ζήση σας.
Τώρα τους πάτε το θάνατο, για λίγα δράμια μάλαμα, κάλπικο μάλαμα.
Μα δε θα σώσετε να πάτε, δε θα προκάνετε να πάτε…
Αντίο, λαμπερέ Ωρίωνα, Μπέι[24] αγαπημένο, έχε γεια.
Ήταν βαθιά μεσάνυχτα…
Πέρα μακριά στις πολιτείες τους οι άνθρωποι κοιμόντουσαν όλοι ήσυχοι τον ύπνο των δικαίων.
Κανείς δεν άκουσε τίποτα…
Τίποτα κανείς δεν είδε…
s/s «Νίκος», Ατλαντικός, 1935


[1] Φορτηγό βαπόρι που μεταφέρει όλο κάρβουνο.
[2] Χρυσή λίρα με τον Άγιο Γεώργιο.
[3] Γλύκισμα παρόμοιο με τους λουκουμάδες.
[4] Αλλαγή βάρδιας.
[5] Αστυνομικός υπάλληλος· πρόσωπο που εκτελεί εντολές άλλου, συνήθως σε βάρος τρίτων.
[6] Λεβητοστάσιο.
[7] Το κατάστρωμα του καραβιού.
[8] Προφανώς υπολογίζει τη θερμοκρασία σε βαθμούς της κλίμακας Φαρενάιτ που ισοδυναμούν σε 60ο C.
[9] Προθεσμία φόρτωσης
[10] Ξύστρα. Σημ. Η ρασκέτα, το φτυάρι κι ο λοστός ήταν τα εργαλεία των θερμαστών.
[11] Το πυκνόμετρο.
[12] Μεγάλο ξύλινο σφυρί που μεταχειρίζονται οι καλαφάτες.
[13] Προκυμαία.
[14] Το υποχρεωτικό κλείσιμο της ταβέρνας, προπολεμικά στις 22.15.
[15] Ο ποταμός Ρίο ντε λα Πλάτα της Αργεντινής.
[16] Νοτιοανατολικός άνεμος.
[17] Ανατολικός άνεμος.
[18] Αναγκαστική πορεία σε περίπτωση μεγάλης θαλασσοταραχής κόντρα στη διεύθυνση του ανέμου για να αποφύγει το πλοίο τα χτυπήματα των κυμάτων στα πλευρά.
[19] Δυτικός άνεμος.
[20] Βορειοδυτικός άνεμος.
[21] Βόρειος άνεμος.
[22] Μίζα.
[23] Ναυτεργάτες-αλήτες που γυρίζουν από βαπόρι σε καντίνα κι από καντίνα σε βαπόρι, δίχως σπίτι, δίχως γράμμα.
[24] Ο Βισκαϊκός κόλπος.

12 Οκτωβρίου 2011

ΘΑ ΠΑΤΕ ΑΛΒΑΝΙΑ????? .... Μετανάστες.......

«Είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε οικονομικά τους Έλληνες μετανάστες στην αναπτυσσόμενη Μεγάλη Αλβανία», τόνισε ο Έντμοντ Χατζηνάστο λίγες ώρες μετά τη συνάντηση που είχε με τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών Δ. Δόλλη.



ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑ ΑΠΟ ΤΗΝ deal news gr....


βρε βρε... ωραία πράγματα.....

07 Οκτωβρίου 2011

ΈΦΥΓΕ Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ APPLE.... ο οποίος μου χάρισε έτη ευμάρειας....

Δεν είμαι πλούσιος ... κάποτε όμως έβγαζα αρκετά χρήματα πουλώντας την εργατική μου δύναμη κυρίως του μυαλού μου...
Η αρχή της σχέσης μου με την APPLE και τα ΜACIDOSH είναι πολύ παλαιά.... Νέος είχα μπλέξει με κάτι ασυναρτησίες... Ήθελα να γίνω ασυρματιστής... Είχα ένα φίλο που είχε σπίτι του ένα περίεργο πράγμα ένα κομπιούτερ με κασέτα... Ούτε τώρα θυμάμαι το όνομα της μάρκας... COMODORE?? δεν ξέρω....
Μετά ένα παιδί που είχα τις ίδιες ιδεολογικές ανησυχίες αγόρασε ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ.... ναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ κομπιούτερ νομίζω το λέγαν OLYMPUS... Στα δέκα λεπτά έφευγες με πονοκέφαλο από εκεί...
Μια μέρα λοιπόν εκεί κάτω στην Πειραιώς σε ένα γραφείο ήλθε ένα MACIDOSH CLASSIC χωρίς σκληρό δίσκο παρακαλώ..... και ασπρόμαυρο...
Περίμενα με αγωνία να τελειώσουν την σελιδοποίηση της εφημερίδας δια μέσω του QURK EXPRESS που σημειωτέων ήθελε 14 δισκέτες....!!!!!!!!!!!! για να φορτωθεί.... Περίμενα λοιπόν και έπαιζα ώρες παιχνίδια... Τι ωραίο πράγμα... Αυτό ήταν....
Δια μέσω τυχαίων πάρτυ... στην Μιχαλακοπούλου γνωρίστηκα με ένα ζευγάρι με πρότειναν εξωτερικό υπάλληλο και σε ένα μήνα κατάλαβαν ότι ήμουν ένα μικρό ακατέργαστο ... πουλέν.... και νάμαι βοηθός παραγωγής σε εκδοτική εταιρία... με ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ...
Από μια φυλλάδα μηνιάτικη ... βοηθός παραγωγής... Χρήμα πολύ... Ξενύχτια άπειρα... Να τα πίνεις με παρέα στην ταβέρνα και να φεύγεις στις 11 το βράδυ στην ΓΡΑΜΜΗ του Κωσκωτά στην τεράστια εκείνει μηχανή για να υπογράψεις τυπογραφικό... Να επιστρέφεις στην ταβέρνα και στις 11 το πρωί στην Γλυφάδα με τις υπέροχες τσούπρες στους ΅τσίγκους΅ και στις 2 το μεσημέρι στο Κοντόπευκο στο ΈΘΝΟΣ για να υπογράψεις νέο τυπογραφικό... Βιβλιοδετεία... απλά καλλιτεχνικά... Μια 5ετία μαγεία... Μυρωδιές χαρτιού, μελανιού.... ΕΥΘΥΝΕΣ άγχος... ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΛΑΘΟΣ.... Ένα σαλόνι μετά από 24 ώρες ξενύχτι δεν έκατσε με το άλλο τυπογραφικό... Αυτό δεν πληρώθηκε.... Αλλά ο γάτος την προηγούμενη ημέρα είχα σταματήσει ένα ολόκληρο περιοδικό ... του γνωστού Τροχανά με τον SOE του... γιατί από λάθος ήταν σε έξη σελίδες η ίδια παράγραφος...
Τες πάντων... γύρω μου παντού μέσα μου ήταν ΤΑ ΜΑCIDOSH... ΠΑΝΤΟΥ... Πήρα σπίτι πήρα στις διάφορες εταιρίες... παντού.... Αυτά τα εργαλεία με έκαναν ότι με έκαναν... γιατί APPLE ίσον ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ....

Κάποτε πήρα ένα pc.... από τα νεύρα μου το χαίρετε ο σκουπιδοτενεκές...


Λοιπόν κύριε συνιδρυτά της APPLE σας ευχαριστώ για όσο μεροκάματο μου προσφέραν οι υπέροχες μηχανές σας.... ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΧΕROX ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ ΤΩΝ PC.... Εκεί στην φωλιά του ADOBE TOY NORTON εκεί ευτυχώς που κατανοήσατε μαζί με τον άλλον τον φίλο σας τον Στιβ Βόζνιακ την αξία ενός pc που ευτυχώς η XEROX δεν κατανόησε... αν και με την XEROX προσωπικά ευτύχισα να δουλέψω χρόνια... με τις μηχανές της που με έθρεψαν... αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία....

Όποιος έχει δουλέψει μηχανές Γερμανικές, Ιαπωνικές και Αμερικάνικες θα έχει καταλάβει την αξία των μηχανών της Αμερικής... Ε και εγώ λάτρεψα τα MACIDOSH γιατί δεν ήθελα να μάθω τίποτα άλλο πέρα από αυτό που χρειαζόμουν κάθε φορά... ΉΜΟΥΝ ΧΡΗΣΤΗΣ και εκεί ήθελα να παραμείνω.. Να μην μου ζαλίζουν τον έρωτα προβλήματα, δυσκολίες ντρίβερ κρας και άλλες βλακείες... ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ ΟΙ ΤΥΠΟΙ... Τους ευχαριστώ...

Aυτά ήθελα να τα πω ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ... Αν κάποιοι θέλουν να μου πουν τα άλλα γνωστά ... για τα εργοστάσια στην Κίνα κλπ... ΤΑ ΞΕΡΩ... Αλλά σε νεκρολογίες δεν ταιριάζουν τούτα... Θα θυμίσω μια σκηνή μετά την ήττα του εμφυλίου στην ΑΘήνα της αριστεράς... Εκεί ένας παπάς πήγε την ώρα που οι κλαγές των όπλων ήταν παρούσες να κάνει αντιαριστερή ρητορική και το ίδιο το πλήθος των πιστών τον απέτρεψε...
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΙΣ ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ Η ΚΑΤΑΛΑΓΗ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ Η ΓΑΛΑΝΤΟΜΙΑ...

Διάβολε απόγονοι αρχαίων Ελλήνων δεν είμεθα....


Καλό ταξίδι κύριε συνιδρυτά της APPLE.... Από έναν άνθρωπο που έβγαλε το μεροκάματό του από τις μηχανές σας .... ακούστε κάτι... ΔΥΣΚΟΛΑ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΘΕΙ... ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΑΠΛΕΣ ΧΡΗΣΤΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΒΡΕΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ....

ΗΔΗ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΤΕ...

27 Αυγούστου 2011

ΑΙΘΙΟΠΙΑ.... Το μαρκινό μου ιστορικό παρελθόν... μια γνωστή πατρίδα...

Κοντεύουν εκατό χρόνια που ένα μωρό γεννιέται στην Αντίς Αμπέμπα. Η πρωτεύουσα της Αιθιοπίας... Κοντά στα δύο έφυγε για την μακρινή Αλεξάνδρεια και ύστερα με τον Βενιζέλο για την "λευτεριά" την Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών όπως αν θυμάμαι καλά έλεγαν τότε...
Ο πατέρας -αστέρι στον ουρανό - μου άφησε μια γλυκιά νοσταλγία μια άγνωστη μυρωδιά από την γνωστή αυτή χώρα. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα μεταφυσικά αισθάνομαι Αιθίοπας στην καταγωγή. Ένας Αιθίοψ με ευρωπαική κουλτούρα που κάπου κάπως κάποτε θα γνωρίσω την πατρίδα...
Παρόλο που δεν είμαι μαύρος η νοσταλγία για το ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (έστω και αν η εκκλησία παρέμεινε στις προκαλχηδόνιες εκκλησίες) με ιντριγκάρει. Φυσικά θα μου πείτε αυτά τα "κουλά" πως δένουν με την προηγούμενη ανάρτηση? Έλα μου ντε... Μεταφυσικές αναζητήσεις και ΔΙΑΒΟΛΕ ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ για να ταξιδεύουμαι στα βαθύτερα πελάγη του είναι μας... Να αναλύουμε τις αντιφάσεις μας...
Πολλές φορές σκέπτομαι πως το βασίλειο αυτό το ΟΡΘΟΔΟΞΟ παρέμεινε αλώβητο μέσα στην δύνη των αιώνων... Και πως ο αέρας της κοινωνικής διαπάλης το σάρωσε αφού μια κοινωνική πρωτοπορία Μαοικής προέλευσης κατάφερε να καταλύσει την μακραίωνη πορεία του...
Κατ' αρχήν ήταν ο Χαιλέ Σελασιέ... Ο Αυτοκράτορας ο θεός για τους ράστα ο μεγάλος τιμονιέρης με το λεοντάρι ... Ο ΑΝΑΞ καταφθάνει στην Τζαμάικα ... όπου οι ράστα οι οπαδοί του τον υποδέχονται... Μεγάλε βασιλιά του θεού απεσταλμένε....





στο δεύτερο βίντεο ...επειδή δεν ξέρω αγγλικά πρέπει να δηλώνει ότι δεν είναι ο απεσταλμένος του θεού στην γη... Ένα τραγικό κακό των αντίχριστων που βάζουν ένα σωσία να δηλώσει ότι δεν είναι ο απεσταλμένος... Τώρα μην μου πείτε ... στα αλήθεια ... δεν ήταν πράκτορες που μεταμόρφωσαν ένα αντρείκελο??? Ο ΧΑΙΛΕ ΣΕΛΑΣΙΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...



Αλλά η χώρα μου... κρατά από παλαιά... δείτε το βίντεο που οι πτωχοί πατριώτες ταπεινώνουν του ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ του κώλου.... τον Μπενίτο.... και ακούστε το ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ όπου οι βουκωλικές διαδρομές Ελλάδας Αιθιπίας εξυφαίνονται... 1935-1941 ανάθεμα τον φασισμό σας....



αλλά ας θαυμάσουμε την υπέροχη αγιογραφεία της πατρίδας μου.... που είναι προκαλχηδόνια (λέμε τώρα... αλλά αυθεντική όπως και να το κάνουμε) συνοδία υπέροχης θρησκευτικής μουσικής...



γι αυτό μετά τους κομμουνιστές του Μεγκίστου εμείς κάνουμε άλλη επανάσταση για την επιστροφή του ΑΝΑΚΤΟΣ στην θέση του...

ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΥΜΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΡΜΟΖΕΙ.... λέμε τώρα...



τώρα οκ ... έγιναν και κάτι βλακείες που διώξαμε και ορισμένους εβραίους ... σφάλματα κάναμε .... η Aliyah ήταν τραγική παρένεθεση αλλά μας την χώθηκαν... εμείς έχουμε την σιών ..... τον λέοντα.... τι θέλαν οι Εβραίοι Αιθίοπες... τες πάντων όταν θα ματαέλθει ο ΣΕΛΑΣΙΕ για να ματαβασιλέψει... θα τους φέρουμε πίσω από το Ισραήλ... Έχει μέρη να μείνουν...
(ξέρετε ότι υπάρχουν Εβραίοι μαύροι?????? εκκατομυριούχοι και δαύτοι??)




εμείς όμως οι γνήσιοι Αιθίοπες οι ράστα θα φέρουμε την δικαιοσύνη της Σιών του Γιαχφέ



ΣΕΛΛΑΣΙΕ είσαι ο θεός ο απεσταλμένος του θεού... τες πάντων κάτι είσαι και συ τόσος χαμός γίνετε...



και θα φτιάξουμε το σπίτι του Σολομώντα άντε όχι σπίτι .... σπιταρώνα...




και να θυμάστε θα βασιλέψει ο μαύρος χριστούλης.... κουφάλες θα σας γεμίσουμε τα δόντια κουφάλες...



EMΠΡΟΣ ΠΑΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..









22 Αυγούστου 2011

Σημειώσεις και αποκρυσταλλώματα του θέρους...

Είναι τραγικό.... Οι τηλεοπτικοί "μέντορες" ή διαβολοπαρουσιαστές... καθώς ΑΤΥΧΩΣ και ούλος ο συρφετός των "έγκριτων" μας βομβαρδίζουν με πληρωφορίες χρήσιμες μεν χωρίς όμως αναλύσεις και παράθεση όλων των θέσεων...
Λες πχ η κόντρα για το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ να είναι ένα ποδοσφαιρικό γεγονός ή ένας τσακωμός ανάμεσα σε κάποιους πολιτικούς για ένα "εσωτερικό" γεγονός... Θα πω λοιπόν ορισμένες θέσεις μου δηλαδή αποκρυσταλλώματα επ ευκαιρία σκέψεων θερινών... Εν ολίγοις ΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ...

1) Η απόλυτη θέση μου για την αποτυχία της εννιαίας νομισματικής αγοράς δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί. Ωστόσο όσοι με γνωρίζουν πρέπει να θυμώνται ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ (από τότε που είχε γίνει το ΕΥΡΩ) ότι έλεγα σαφώς ΌΤΙ ΕΝΝΙΑΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΌΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Αυτό δεν προέρχεται από μια προφειτία... Προέρχετε από μελέτες τότε... του βιβλίου του Λένιν "Κράτος και επανάσταση" και επίσης της πολεμικής γύρω από τις θέσεις του Μπουχάριν (ανάθεμα το αλτσχάιμερ...) για τον Πανιμπεριαλισμό θέσεις που αντέκρουαν άλλοι Μαρξιστές... Οι κλιδωνισμοί του ευρώ δεν σημαίνουν ότι σήμερα αύριο θα διαλυθεί το νόμισμα... Αυτό μπορεί να γίνει σύντομα αργά αύριο ή μετά από κάποια χρόνια...

2) Η σύγκρουση ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και Ρεμπουμπλικάνους έχει διπλή σημασία...

Α) Την έναρξη ενός μεγάλου ταξικού πολέμου στο εσωτερικό της χώρας Ηπείρου... με πρωτόγνωρες βίαιες πλευρές... Είναι φανερό ότι το 15% των τέως προλεταρίων στις ΗΠΑ που ζουν με κρατικές επιδοτήσεις είναι ένα μικρό νούμερο... Η Κινεζοποίηση και του προλεταριάτου των ΗΠΑ είναι το όνειρο και ο στόχος των καπιταλιστών των ΗΠΑ...



Β) Την έναρξη ενός ενδοκαπιταλιστικού πολέμου απρόβλεπτων εξελίξεων για το ανθρώπινο είδος για την πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη. Ανάμεσα δηλ. στις ΗΠΑ και την καπιταλιστική Κίνα και σε μικρότερο βαθμό με την Ινδία, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ανάμεσα στις ΗΠΑ και Βραζιλία Βενεζουέλα. Κάθε σταμάτημα του εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ θα θέσει σε κρίση όλο τον υπόλοιπο κόσμο...



3) Η κρίση του καπιταλισμού για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λόγους εκφράζετε στον αδυνατότερο κρίκο των ιμπεριαλιστικών κρατών που είναι η Ελλάδα. Δεν είναι που μετατραπήκαμε σε αποικία ή μισοαποικία. Η ουσία είναι μιά... Να σώσει το σύστημα τις τράπεζες οι οποίες σαν λαγωνικά κυνηγιού αγριόχειρων... έχουν πέσει στις Βαλκανικές χώρες και την Τουρκία και απομυζούν υπερκέρδη. ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ.... ΣΩΣΤΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ... Αλλά φευ..... Η παγκόσμια κρίση έρχετε... Η σχεδόν μηδενική αύξηση των δεικτών παραγωγής προιόντων θα θέσει γρήγορα και την ναυτιλία σε ύφεση.... Το μέλλον του Ελληνικού καπιταλισμού είναι ένα μέλλον ΈΝΤΟΝΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ... Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν ότι εδώ και ένα και μισό χρόνο είχα κάνει δύο προβλέψεις..

Α) Το χρέος ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΕ να εξυπηρετηθεί γιατί είναι το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν παγκοσμίως...

Β) Οι απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων είναι αργά ή γρήγορα η μόνη τους διέξοδος....

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ... Ο ταξικός πόλεμος είναι ακόμα στην αρχή... Η κινεζοποίηση του Ελληνικού προλεταριάτου επί της ουσίας δεν έχει καν εκκινήσει... Πρώτα από όλα ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ... σε επίπεδα μουσικού εκθέματος... (θέση που χρόνια πολλά υποστήριζαν οι φίλοι μου... μόνοι αυτοί μαζί και εγώ ... όταν η αριστερά .... δεν έβλεπε μπροστά της...).

4) Για πολλοστή φορά εκφράζω την θέση μου.... Η αξία της πολιτικής είναι εδώ στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ... Κάθε άλλο ξύπνημα λαών μεσανατολικών χωρών... λατινοαμερικάνικων ή αφρικανικών.... είναι μια παροχυχίδα εμπρός στους αγώνες των λαών που προανέφερα...


5) Ο πόλεμος έχει ξεκινήσει.... Οι προλετάριοι όλο και περισσότερο θα ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν .... ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥΣ.... Εμπρός τους ανοίγονται δύο δρόμοι... Ή του αγώνα ή της πλήρους εξαθλίωσης.... Ο καπιταλισμός επέστρεψε με τα δόντια ξεγύμνωτα και διψασμένος για ΚΕΡΔΗ.... Αλλοίμονο στους λαιμούς που σκύβουν.... Αργά ή γρήγορα ένα ρυάκι κόκκινου αίματος θα πνίξει αυτούς και τα παιδιά μας....

23 Ιουλίου 2011

ΜΟΤΗΕR JONES η μάνα χιλιάδων "αγοριών".... εργατών







Αφορμή αυτό το καυτό πρωινό για να γράψω αυτό το αφιέρωμα ήταν μια εργατική εφημερίδα (που εκτιμώ βαθύτατα) η οποία είχε αφιέρωμα στην ΜΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ...
Έχουν περάσει χρόνια πολλά... από τότε που μου είχαν δώσει να διαβάσω το βιβλίο της, την "Αυτοβιογραφία" της.
Σίγουρα έχει χαθεί γιατί δεν το βρίσκω πλέον. Κάποιος νέος τότε.... μεσήλιξ σήμερα θα το έχει. Βλέπεις αυτό το βιβλίο μαργαριτάρι... έχει πολλαπλές χρήσεις ... κυρίως όμως μία... ΝΑ ΣΤΕΡΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΘΥΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΙΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.... της εργατικής. Άρα για προπαγανδιστικούς λόγους θα είχε δωθεί σε κάποιον νέο ή νέα, που ελπίζω να μην απεμπόλησε τα ΠΙΣΤΕΥΩ να μην αποσκίρτησε ζητιανεύοντας στον "ήλιο μοίρα"... Ελπίζω...


Κλέβω λοιπόν αποσπάσματα από τον πρόλογο του Μ. Σάκος για την ΜΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ.... τη πλέον "επικύνδυνης γυναίκας" των ΗΠΑ....

Η Μαίρη Χάρις ("μάνα") Τζοουνς αποτελεί μια από τις πιο θρυλικές και ηρωικές μορφές του αμερικανικού εργατικού κινήματος. Συνδικαλίστρια, οργανώτρια, αγωνίστρια, πάλεχψε με αποφασιστικότητα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Με τα μικρά γυαλάκια της, ύψους μόλις 1.50μ. και σε ηλικία 60, 70,80 έως και 90 ετών, αυτή η μικροκαμωμένη γριούλα οργώνει όλη την Αμερική, από τη Δύση έως την Ανατολή, για να οργανώσει τους εργάτες σε σωματεία και να καθοδηγήσει τις απεργίες τους. Τα βάζει με μπράβους και πιστολάδες των εταιρειών, με κυβερνήτες και πολιτικούς, με σερίφηδες και δικαστές ακόμα και με πουλημένους συνδικαλιστές, προκειμένου να υπερασπιστεί με πάθος το δίκιο των "αγοριών" της, των ανθρακωρύχνω της Αμερικής. Γι' αυτό και τα "αγόρια" της την αποκαλούν "Μάνα", όπως και έμεινε γνωστή στην ιστορία.
Η Μαίρη Χαρις γεννήθηκε το 1837 στο Κόρκ της Ιρλανδίας. Οι γονείς της αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο Τορόντο του Καναδά λόγω της πατριωτικής τους δράσης για την απελευθέρωση της Ιλανδίας. Εργάζετεαι ως δασκάλα και ως μοδίστρα. Το 1861 παντρεύεται τον Τζόρτζ Τζόουνς, συνδικαλιστή του Σωματείου Σιδηροχυτών και κάνει μαζί του 4 παιδιά. Όμως σε μια επιδημία κίτρινου πυρετού στο Μέμφις του Τενεσί, χάνεις μέσα σε λίγες μέρες και τον άντρα της και τα παιδιά της. Έτσι φεύγει για το Σικάγο και ανοίγει ένα μικρό μοδιστράδικο, το οποίο καταστρέφετεαι στην μεγάλη πυργκαγιά του 1871. Τότε, έρχεται σ επαφή με τους Ιππότες της Εργασίας, μια εργατική οργάνωση της εποχής και αφιερώνεται ολόψυχα στο εργατικό κίνημα.
Ταξιδεύει σε όλη τη χώρα και οργανώνει απεργίες κια συνδικάτα. Συμμετέχει στους αγώνες για το οκτάωραο, στην Πρωτομαγιά του 1881 στο Σικάγο, στις μαχητικές απεργίες των ανθρακωρύχων της Πενσυλβάνια, τις κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών, στην άγρια απεργία στα ορυχεία του Ροκφέλερ στο Κολοράντο, πο οδήγησε στη σφαγή του Λάντλοου (1914), στη μεγάλη απεργία του Χάλυβα (1919).
Το 1901, φτιάχνεις με εργάτριες της Πενσυλβάνια το δικό της "στρατό" δηλαδή μια γυναικεία πολιτοφυλακή, που με σκούπες και τηγάνια αντιμετωπίζει την τρομοκρατία των εργοδοτών και των ένοπλων συμμορίων τους και ενθαρρύνει χιλιάδδες ανθρακωρύχους να γραφτούν μαζικά στο συνδικάτο. Το 1903, οργανώνει την Πορεία των Παιδιών των εργοστασίων. Με επικεφαλής την ίδια, σακατεμένα παιδιά-εργάτες κλωστουφαντουργιών κάνουν πορεία από το Κένσιγκτον της Πενσυλβάνια έως το σπίτι του προέδρου Ρούσβελτ, στο Όιστερ Μπέι της Νέας Υόρκης, καταγγέλοντας την παιδική εργασία. Το 19132. σε ηλικία 76 ετών, κατά την δικάρκεια της απεργίας στο Πέιντ Κρικ- Kάμπιν Κρικ στη Δυτική Βιρτζίνια, συλλαμβάνεται, δικάζεται για φόνο και καταδικάζεται σε είκοσι χρόνια φυλακή!! Η υπόθεσή της ξεσήκωσε τέτοιο σάλο, που αποφυλακίζεται με παρέμβαση της Γερουσίας.
Η "πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής" σύμφωνα με τη φράση ενός δικηγόρου της Διτικής Βιρτζίνια, πέθανε σε ηλιία 93 ετών στις 30 Νοεμβρίου του 1930. Στην κηδεία της περαβρέθηκαν δεκάδες χιλιάδες εργάτες. Θάφτηκε στο κοιμητήριο των ανθρακορύχων στο Μάουντ Όλιβ του Ιλινόις όπως είχε ζητ΄σηςι η ίδια. "Ελπίζω ότι θα έχω παργοριά, όταν πεθάνω, πως θα κοιμάμια κάτω από την γη μαζί με τα γενναία μου αγόρια" Και τα γενναία της αγόρια έγραψαν στην ταφόπλακάτ ης "Έδωσε τ ζωή της στους Εργάτες και παρέδωσε την ευλογημένη ψυχή της στους Ουρανούς".............
...........

Μ. Σάκος






20 Ιουλίου 2011

ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΡΜΟΝ ΖΩΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΑΡΑΧΗ ΘΕΡΟΣ...

Στο καλοκαίρι τούτο όπου το μέλλον είναι θολόν και όσο ποτέ άλοτε ανεξιχνίαστον αφιερόνω ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο από τον Νικόλαον Κάλας τον μέγαν τούτον υπερεαλιστή




http://poiein.podomatic.com/entry/2008-10-09T06_48_48-07_00

30 Μαρτίου 2011

ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΑΡΦΟΥΛΑ.... σούπερ ντούπερ έκπληξη....

Δεν έχω πολλά να πω ... Έχω τα ζόρια μου ως το καλοκαίρι... Θα πω ένα μεγάλο μπράβο στις εμμονές του φίλου του εκδότη Διαμαντή.

Είναι μαγικές οι εμμονές του και σε γενικές γραμμές με εκπλήσσει σε κάθε σχεδόν τεύχος...


αντιγράφω λοιπόν...



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος του Φαρφουλά
που γράφτηκε εξολοκλήρου «εν ώρα εργασίας»

Σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα τεύχος εκ θεμελίων διαφορετικό απ’ ό,τι συνηθίζεται και χωρίς τις απαραίτητες προδιαγραφές, ακόμα και για τα δεδομένα των μη συμβατικών εντύπων. Αφορμή ήταν το γεγονός πως αρκετές φορές λάβαμε κάποιο ποίημα ή ένα κείμενο και αυτός που το έστελνε επεξηγούσε δικαιολογούμενος για πιθανές ατέλειες, ότι «αυτό μου βγήκε στη δουλειά». Η αφροντισιά αυτή όμως συνήθως προσέδιδε και την ιδιαίτερη χάρη του. Είπαμε λοιπόν να το ψάξουμε και να πειραματιστούμε προς αυτήν την κατεύθυνση: Εν ώρα εργασίας, λοιπόν!
Στείλαμε mail δεξιά κι αριστερά, το είπαμε σε φίλους και γνωστούς και σε λιγότερο από ένα μήνα οι διαθέσιμες σελίδες μας γεμίσανε και αν είχαμε άλλες τόσες θα γεμίζανε κι αυτές. Πολλά κείμενα, πολλά σχέδια, πολλοί τρόποι έκφρασης αλλά, καμία επιτήδευση, καμία ματαιοδοξία και πάνω απ’ όλα: ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ!
Παρουσιάζουμε αυτό το τεύχος πιστεύοντας ότι καταδεικνύει πολλά για τον αθέατο, αλλά διαρκώς βαλλόμενο κόσμο της εργασίας. Γράφουν και σχεδιάζουν ελεύθερα, εκφράζοντας μια τεράστια γκάμα ψυχικών καταστάσεων, 51 εργαζόμενοι από διαφορετικούς εργασιακούς χώρους,. Από υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, λογιστήρια, δικαστήρια, τυπογραφεία, βιβλιοπωλεία, μέχρι και από πλοίο, ξενοδοχείο και λαμαρινάδικο της Λειβαδιάς υπάρχει συμμετοχή.
- Στο τεύχος, σε ξεχωριστή έκδοση, περιλαμβάνεται το κόμικ του Τάσου Ζαφειριάδη Η Πορτογαλία όπως τη φαντάζομαι.

- Ο Φαρφουλάς κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή αποστέλλεται με αντικαταβολή.
Αν δεν το βρίσκετε επικοινωνήστε μαζί μας μέσω mail ή στα τηλέφωνα των εκδόσεων.
Δείτε στην ιστοσελίδα μας που μπορείτε να μας βρείτε: http://farfoulas.blogspot.com

- Η παρουσίαση του περιοδικού και το καθιερωμένο γλέντι θα γίνει στις 23 Απριλίου 2011,
στις 9.00 μ.μ., στο καφενείο «Τα Κανάρια» (Πλαταιών και Κεραμεικού στον Κεραμεικό).

- Όλα τα σχέδια που συνοδεύουν το τεύχος και ακόμα περισσότερα,
θα εκτεθούν στο μπαρ BEDOUIN, Ελασιδών 20 & Δεκελέων, Γκάζι.
Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 1 Απριλίου 2011, 10.00 μ.μ. και θα ακολουθήσει πάρτυ.
Διάρκεια μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου.


Φαρφουλάς
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ & ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ
Ζωοδόχου Πηγής 70, Αθήνα, 10683 e-mail: farfoulas@gmail.com
http://farfoulas.blogspot.com


τα τηλέφωνά του για ευνοήτους λόγους τα έκοψα...

23 Μαρτίου 2011

15 Φεβρουαρίου 2011

ΧΡΕΗ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΛΟΥ... από την σκοπιά των πλουσίων...

Ακούστε παίδες την συζήτηση ανάμεσα σε μια παρέα πλουσίων που έτυχε να παρευρίσκομαι σε κυριλέ εστιατόριο... Μετά ξύπνησα είχε χαλάσει και το ονειροκασετόφωνο οπότε ότι θυμάμαι γράφω....





Αφού πήρανε το λιλί πέρυσι, για να πληρώνουν μισθά, συντάξεις και να ΥΠΑΡΧΟΥΝ σαν πολιτικοί, τα παιζάκια που μας κυβερνούν, τώρα πλησιάζει η ώρα της πλερωμής...
Πω, πω.... Κραυγές απελπισίας... Ξεπουλήματα... Πάρλες ατελείωτες... Κάτι παιζάκια, Πεταλωτήδες, Μπιρμπήληδες, κάτι άγνωστοι χωρίς παρελθόν, Γερουλάνοι και άλλοι περίεργοι τυπάκοι σαν τον Παπακωσταντίνου πρέπει να επιβάλλουν το σχέδιο πλερωμής...
Αν ήταν Πολιτικοί, με Π κεφαλαίο και όχι με π ... μικρό, θα επέβαλλαν τις αποκρατικοποιήσεις, έτσι και αλλιώς. Πήραμε τα χρήματα, από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και τώρα ήλθε η ώρα της πλερωμής. Και αν θα πέσουνε από κυβέρνηση??? Έτσι είναι η ζωή και η πολιτική. Έχει κόστος... Αλλά τρόμαξαν τα παιζάκια... Θέλουν συναίνεση για να κάνουν αυτό το βήμα... ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.
Ας δούμε λοιπόν καθαρά και χωρίς συναισθηματισμό την αλήθεια..
Πάω για πτώχευση... Δανείζομαι και σώνομαι από την Ε.Κ.Τ. Ωραία...
Ήλθε η ώρα να πλερώσω τα χρέη... Και δεν κάνω το βήμα να ξεπουλήσω... Βρε Έλληνες, λένε οι ξένοι δανειστές..... Βρε απατεώνες λένε οι δανειστές ... Όταν τα παίρνατε ήταν καλά και τώρα δεν έχετε να πλερώσετε και δεν κάνετε τίποτα?? Εδώ να τα πουλήσετε όλα...

ΚΟΙΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ ΧΑΟΣ....

Και όταν ο ΓΑΠ έπαιρνε το λιλί, το δάνειο από την ΕΚΤ, δεν ήξερε ότι όποιος είχε φράγκα στην μπάντα τα είχε πάει κατά Ελβετία μεριά, κατά Κύπρο οι σκιτζήδες και κατά όπου γης και πατρίς, οι εξυπνότεροι? Δεν ήξερε?????????? ΉΞΕΡΕ...
Αυτό που έχει γίνει στην χώρα είναι απλό, όσο, ότι για να ζήσουμε καθημερινά πρέπει να πίνουμε νεράκι...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΉΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ... ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ... Δεν γούσταρω να έχουν στο ταμείο, ένα πάκο για να πληρώνω λίγο στον πολεοδόμο, λίγο στον επιθεωρητή εργασίας, λίγο στον αστυφύλακα, λίγο στον ένα, λίγο στον άλλο ΚΑΙ ΤΑ ΧΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ... Δεν το ήθελα πλέον... Και οι μεγάλοι παίχτες δεν γούσταραμε άλλο τους μικρομεσαίους το απίστευτο χάλι, των μικρομάγαζων, των μικροιδιοκτητών των ανθρώπων, που πουλούσαν ένα βρακί και επιβίωναν.... Δεν γούσταρω τις απίστευτες σχολές, διοίκησης στα ΤΕΙ Πρέβεζας και Σουφλίου, ή πληροφορικής Άνω Ραχούλας, που μετά τις σχολές με τουπέ δέκα καρδιναλίων, σουλάτσερναν και απαιτούσαν το βρωμοεπίδομα του απόφοιτου ΤΕΙ... Δεν γούσταρα να περνώ οπτικές ίνες και το πόπολο, να καπνίζει και να πίνει φραπεδούμπα, την ώρα που η επένδυσή στο Ιντερνετ ήταν εκεί και περίμενε χρήστες...
Και πήρα τα φράγκα και λάκισαν...

Ε κάναν κάτι μισοδουλιές, κόψαν κάτι επιδόματα χριστουγέννων, πάσχα, διακοπών, κάτι μισθούς θα πετσοκόψουν αλλά.... αλλά η μεγάλη δουλιά είναι μία... ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΟΥΛΗΣΕΤΕ ΚΤΗΡΙΑ, ΛΙΜΝΕΣ, ΠΟΤΑΜΙΑ, ΑΚΤΕΣ, ΔΡΟΜΟΥΣ, ΛΙΜΑΝΙΑ, ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ .... πότε ρημαδοπολιτικοί που τόσα χρόνια μας ρουφούσατε την τσέπα??? Τόσα χρόνια πλέρωνα, πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημόσιους υπαλλήλους, ένα συρφετό τέως λιγδιασμένων.... ΤΩΡΑ ΘΕΛΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

Γιατί δικά μας ήταν... Εμείς δεν παυτωθήκαμε με τον ιδρώτα μας? Εσείς κάθε νομοσχέδιο ήταν ένα μάτσο μίζα... Δεν σας θέλουμε σαν διαχειριστές βρε αδελφέ... Σαν μεσίτες προς εμάς νταξ, άντε να βγάλετε και τα τελευταία μπαξίσια... Μετά έχει ο θεός...

01 Φεβρουαρίου 2011

Μπολίβαρ.... μέσα στην μέση της Ναζιστικής κατοχής..

Υπήρξε ένα ποιήμα που στο 1942-43 στην σκλαβωμένη ΑΘήνα κυκλοφορούσε χέρι με χέρι αντιγραμμένο σε πάσης φύσεως χαρτάκι. Ήταν το τρομερό ΜΠΟΛΙΒΑΡ... Μου έχουν αναφέρει ηλικιωμένοι πολλές εμπειρίες για τούτο. Το γοερό κλάμα ... Μόλις είχε τελειώσει η μεγάλη πείνα... το ξύπνημα άρχιζε... Ο Γοργοπόταμος... Η δυναμική των ταγμάτων ασφαλείας περνούσε... (ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΕΒΓΑΖΑΝ ΣΤΗΝ ΦΟΡΑ ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ... είχαν αρχίσει να μην σοκάρουν πλέον...) Η ουσία άρχισε να κυριαρχεί στο δήθεν ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ...


Ας το απολαύσουμε....

ΤΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ...

Γιά τους μεγάλους, γιά τους ελεύθερους, γιά τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,
Γι' αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι' αυτούς τα δάκρυα, γι' αυτούς
οι φάροι, κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια
Οπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και γράφουνε στους σκοτεινούς
ορίζοντες των λιμανιών,
Γι' αυτούς είναι τ' άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο πιό στενό, πάλι του λιμανιού,
σοκάκι,
Γι' αυτούς οι κουλούρες τ' άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες, οι άγκυρες, τ' άλλα
μανόμετρα,
Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου,
Γιά ν' αρματώσουνε καράβι, ν' ανοιχτούν, να φύγουνε,
Ομοια με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ' στη νυχτερινή γαλήνη των
μπαχτσέδων,
Μ' ένα σκοπό του ταξιδιού: π ρ ο ς τ' ά σ τ ρ α.

Γι' αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε η Εμπνευσις,
Καθώς εφώλιασε μέσα στα βάθια του μυαλού μου όλο συγκίνηση
Γιά τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του
Σίμωνος Μπολιβάρ.

Ομως γιά τώρα θα ψάλω μοναχά τον Σίμωνα, αφήνοντας τον άλλο γιά κατάλληλο
καιρό,
Αφήνοντάς τον γιά νάν τ' αφιερώσω, σαν έρθ' η ώρα, ίσως το πιό ωραίο τραγούδι που
έψαλα ποτέ,
Ισως τ' ωραιότερο τραγούδι που ποτές εψάλανε σ' όλον τον κόσμο.
Κι αυτά όχι γιά τα ότι κι οι δυό τους ύπήρξαν γιά τις πατρίδες, και τα έθνη, και τα
σύνολα, κι άλλα παρόμοια, που δεν εμπνέουν,
Παρά γιατί σταθήκανε μες στους αιώνες, κι οι δυό τους, μονάχοι πάντα, κι ελεύθεροι,
μεγάλοι, γενναίοι και δυνατοί.
Και τώρα ν' απελπιζουμαι που ίσαμε σήμερα δεν με κατάλαβε, δεν θέλησε, δε μπόρεσε
να καταλάβη τι λέω, κανεις;
Βέβαια την ίδια τύχη να 'χουνε κι' αυτά που λέω τώρα γιά τον Μπολιβάρ, που θα πω
αύριο γιά τον Ανδρούτσο;
Δεν είναι κι εύκολο, άλλωστε, να γίνουν τόσο γλήγορα αντιληπτές μορφές της
σημασίας τ' Ανδρούτσου και του Μπολιβάρ,
Παρόμοια σύμβολα.
Αλλ' ας περνούμε γρήγορα: προς Θεού, όχι συγκινήσεις, κι υπερβολές, κι απελπισίες.
Αδιάφορο, η φωνή μου ήτανε προορισμένη μόνο γιά τους αιώνες.
(Στο μέλλον, το κοντινό, το μακρινό, σε χρόνια, λίγα, πολλά, ίσως από μεθαύριο, κι αντι­
μεθαύριο,
Ισαμε την ωρα που θε ν' αρχινήση η Γης να κυλάει άδεια, κι άχρηστη, και νεκρή, στο
στερέωμα,
Νέοι θα ξυπνάνε, με μαθηματικήν ακρίβεια, τις άγριες νύχτες, πάνω στην κλίνη τους,
Να βρέχουνε με δάκρυα το προσκέφαλό τους, αναλογιζόμενοι ποιός ήμουν, σκεφτόμενοι
Πως υπήρξα κάποτες, τι λόγια είπα, τι ύμνους έψαλα.
Και τα θεόρατα κύματα, όπου ξεσπούνε κάθε βράδυ στα εφτά της Υδρας ακρογιάλια,
Κι οι άγριοι βράχοι, και το ψηλό βουνό που κατεβάζει τα δρολάπια,
Αέναα, άκούραστα, θε να βροντοφωνούνε τ' όνομά μου).
Ας επανέλθουμε όμως στον Σiμωνα Μπολιβάρ.

Μ π ο λ ι β ά ρ! Ονομα από μέταλλο και ξύλο, ήσουνα ένα λουλούδι μες στους
μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μες στην καρδιά σου, μες στα μαλλιά σου, μέσα
στo βλέμμα σου.
Η χέρα σου ήτανε μεγάλη σαν την καρδιά σου, και σκορπούσε το καλό και το κακό.
Ροβόλαγες τα βουνά κι ετρέμαν τ' άστρα, κατέβαινες στους κάμπους, με τα χρυσά, τις
επωμίδες, όλα τα διακριτικά του βαθμού σου,
Με το ντουφέκι στον ώμο αναρτημένο, με τα στήθια ξέσκεπα, με τις λαβωματιές γιομάτο
το κορμί σου,
Κι εκαθόσουν ολόγυμνος σε πέτρα χαμηλή, στ' ακροθαλάσσι,
Κι έρχονταν και σ' έβαφαν με τις συνήθειες των πολεμιστών Ινδιάνων,
Μ' ασβέστη, μισόνε άσπρο, μισό γαλάζιο, γιά να φαντάζεις σα ρημοκλήσι σε περιγιάλι
της Αττικής,
Σαν εκκλησιά στις γειτονιές των Ταταούλων, ωσάν ανάχτορο σε πόλη της Μακεδονίας
ερημική. [...]
Μ π ο λ ι β ά ρ! Κράζω τ' όνομά σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Ερε,
Την πιό ψηλή κορφή της νήσου Υδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κεί κάτω, πέρα απ' τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγκουα, του Οvτoυράς, της
Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της Βενε­
ζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη,
του Ισημερινού,
Ακόμη και του Μεξικού.
Μ' ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ' όνομά σου πάνω στην πέτρα, να 'ρχουνται αργότερα οι
ανθρώποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω -έτσι ήτανε, λεν, ο Μπολιβάρ- και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

Είδες γιά πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φώς το δικό σου,
Μ πο λ ι β ά ρ, γιατί ως να 'ρθεις η Νότια Αμερική ολόκληρη ήτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.
Τ' όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη!
Οι ποταμοι Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου.
Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,
Η οροσειρά των Ανδεων είναι η ραχοκοκαλιά σου.
Στην κορυφή της κεφαλής σου, παλικαρά, τρέχουν τ' ανήμερα άτια και τ' άγρια βόδια,
Ο πλούτος της Αργεντινής.
Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφέ.

Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουνε το παν,
Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας μέχρι τα πολύχρωμα νησιά,
Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε στα ουράνια την οργή τους,
Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά,
Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη.
Μ π ο λ ι β ά ρ, είσαι ωραίας σαν Ελληνας. [...]

27 Ιανουαρίου 2011

Η ΝΟΜΙΚΗ .... ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΙΑΣ ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

Όσοι εργαζόμαστε στον "σκληρό" ιδιωτικό τομέα έχουμε καταλάβει ως την τελευταία ρανίδα του αίματός μας τι εννούσαν τα αφεντικά όταν μας μίλαγαν για αντιρατσισμό, ανθρωπιά, χριστιανοσύνη πολυπολιτισμικότητα και άλλες μεγαλόσχημες αρλουμπαρίες ...

Εννοούσαν ένα και μόνο ένα πράγμα...


ΚΕΡΔΗ, ΚΕΡΔΗ, ΚΕΡΔΗ....

Φτηνό εργατικό δυναμικό, μυς έτοιμους να ριχτούν στην παραγωγή ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΒΑΡΒΑΡΕΣ ΠΡΩΤΟΓΟΝΕΣ συνθήκες.. Εκεί που εμείς οι Έλληνες εργάτες ΑΡΝΙΟΜΑΣΤΑΝ ΝΑ ΡΙΧΤΟΥΜΕ σαν κατσίκια στον μπαλτά του χασάπη "αφέντη".... Και αφού με τον τρομερό ανταγωνισμό ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ κατά κράτος χάνοντας την θέση μας στην παραγωγή σημαντικών τομέων της οικονομίας (ναυτικοί, οικοδόμοι, αγροτικό προλεταριάτο ιδιαίτερα οι τσιγγάνοι και γενικά στην ανιδείκευτη εργασία) μας πέταξαν από το ριγκ... Όσοι απομείναμε ασθμαίνοντας δουλεύουμε ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ μέρα μέρα τα στάνταρ μας στο 1930...


Μιλιούνια κατέφθασαν από παντού δύο με δυόμιση εκκατομύρια ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΑΔΡΑ ντόπιιους και ξένους δουλέμπορους (σύγχρονους λαδέμπορους...) κατακτώντας τις συνοικίες μας τα χωριά μας ΤΑ ΠΑΝΤΑ....

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ προκειμένου να μας ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ καλούσαν τον πάσα ένα από το πλέον απίστευτο μέρος του πλανήτη για να τους πάρουν στην δούλεψή τους. Ιδιαίτερα οι κατασκευαστικές, λιθογραφικές, πράσινης ανάπτυξης εταιρίες ανακύκλωσης κλπ.. Να κάνουν την Ολυμπιάδα τους οι γκλαμουράτοι νεόπλουτοι μπουρτζόβλαχοι παραλήδες...

Μας είχαν συχαθεί... Τόσα χρόνια μετά τον εμφύλιο και είμασταν ανάθεμα ακόμα ζωντανοί... Τι στο καλό δεν μας έκαναν... Φυλάκιζαν απειλούσαν κατέστειλαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΑΝ ΜΗΧΑΝΕΥΘΕΙ, χούντες Παπατζήδες Καραμανλήδες Μητσοτάκηδες....
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΖΟΥΣΑΜΕ... Αυτό το μίασμα η Ελληνική εργατική τάξη ήταν ακόμα ζωντανή... "Τι διεστραμένος.... βρωμολαός είναι δαύτος" θα έλεγαν όταν ρούφαγαν τα ντριγκ τους εις τας Κηφισιάς και εις τας Εκάλες....

Και τους έφεραν όλους τούτους τους οπισθοδρομικούς πρωτόγονους μετανάστες από κάτι χώρες .... τι να πει κανείς... Κάτι ηττημένους από τον ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ ανατολικοευρωπαίους κάτι απίστευτους Πακιστανούς κάτι από που να πρωτοπεί κανείς.... ΑΣ ΣΚΕΠΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ... Ποιά αναθεματισμένη τεχνολογία θα μπορούσαν να δουλέψουν?? ΚΑΜΜΙΑ...

Κάτι απίστευτοι μικροαστοί αγροταφεντικά, κάτι τέως λιγδομένοι οικοδόμοι αναβαθμισμένοι σε εργολάβους κάτι γιαγιάδες κάτι παπούδες ζούσαν αυτό το λεφούσι των μεταναστών...

Επτά χρόνια μετά την Ολυμπιάδα τι σκατά μένει σε τούτη την πόλη? Κάτι πεζοδρόμια που κινδυνεύεις κάτι ΚΑΚΟΤΕΧΝΙΕΣ κάτι ξεφλουδίσματα... Να τι ήταν αυτό το λεφούσι... ΜΙΑ ΜΑΖΑ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ... γιατί όταν έχεις φθηνό εργατικό δυναμικό δεν υπάρχει λόγος να επενδύσεις σε σταθερό κεφάλαιο... Μένεις με την τεχνολογία του αραμπά... και του αγωγιάτη....

Και τώρα που λάκισαν οι πλούσιοι ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΝΑΧΗ ΤΗΣ στην κρίση η πολιτική των ανοιχτών συνόρων... της απουσίας ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ του ωχαδελφισμού του κολλητού της αρπαχτής της μίζας και της απόλυτης ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ, τώρα που ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ αξίας Πακιστανικής ... αφού στρώσαμε.... σαν προλεταριάτο.... τώρα λοιπόν οι μετανάστες πήγαν στην Νομική σχολή να ζητήσουν άδειες παραμονής και ίσα δικαιόματα....

Η Νομική, ή όποιο άλλο σημείο υπάρχει στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα γινόταν η ακίδα που θα έσπαγε το κακοφορμισμένο σπυρί... Δύο μέρες μετά τη SIEMENS όταν η τελευταία γενική απεργία μας ξεθάρεψε λίγο κάποιοι τύποι τους έφεραν στην ΑΘήνα και την Θεσσαλονίκη. Σε αυτούς που λέν ότι ήταν προβοκάτσια έχω να πω ότι βαρέθηκα αυτές τις ερμηνείες... Όπως και σε άλλες ευκαιρίες έχω πει απέξω απέξω ΑΙΤΙΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΥΘΟΡΜΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Ο ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ που σώνει και καλά πρέπει όλοι να τρέχουν κάπου χωρίς λόγο και αιτία με σκοπό ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΕΣ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ και παντελής αμορφωσιά... Πάρτυ, κάμπιγκ χοροί, οδοφράγματα για ψίλλου πήδημα, με λίγα λόγια κίνηση κίνηση κίνηση... Μπούρδες.... Γραφειοκράτες του κερατά που αυτοί σκέπτονται και όλοι οι άλλοι εκτελούν... Τα μεγάλα μυαλά που όλοι εναποθέτουν τα όνειρά τους ενώ αυτοί πουλάν εφημερίδες συμπαραστέκονται σε απίστευτους τύπους... με απίστευτες καταγωγές... (ως και τους ποινικούς αναγορεύουν σε ήρωες...)

Ένα απίστευτο πέρα δώθε ένας αγώνας για τον αγώνα ... Εσύ με τα διόδια? εγώ τα ελευθερώνω πρώτος ... όχι εγώ πρώτος... εγώ επιβάλλω τα δωρεάν εισητήρια... (έλεοςςςςςςςς έλεοςςςςςςςςςςςς έλεοςςςςςςςς τζάμπα παροχή???? έλεος θα τρελλαθώ σαν αριστερός.... έλεοςςςςςςςςςς) εγώ κατάληψη εδώ εγώ εκεί.... Και όλα τούτα με ΈΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟ...

ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΠΤΕΤΕ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΠΡΩΙ ΒΡΑΔΥ και να διαφεντεύουν οι μεγαλοσχήμονες ηγέτες της αριστεράς ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ και μετά κάτι δευτεροκλασσάτοι όξω από εκεί...


ΡΕ ΣΕΙΣ ΨΕΥΤΟΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ... ΠΟΠΟΥ τι έχετε να μας δείξετε ωρέ λαμόγια του κερατά... Ποιό εργοστάσιο έχετε οργανώσει ΠΟΙΑ ΜΙΚΡΗ ΝΙΚΗΗΗΗΗΗΗ πόσα χρόνια ανάθεμα έχουμε να ακούσουμε την λέξη ΝΙΚΗ....
Αλλά τι να οργανώσετε... Νταβατζήδες είστε του κερατά... Στρατηγοί που θέτε ένα πόπολο να σας ακολουθεί και να σας προσκυνά...

Και όταν σφίγγουν οι ποποί και είναι ζωσμένοι οι μετανάστες από όλο τον συρφετό του κράτους τους και κινδυνεύουν αααααα εσείς λέτε .... Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ... αυτοί αποφασίζουν.... Μωρέ ποιοί βρε αχυράνθρωποι??? Που να σας πλακώνουν τα μέλη σας από το πρωί ως το βράδυ... Που τους τραβολογάτε σαν πρόβατα.... σε ρίσκα ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ...

Θυμάμαι ένας συνδικαλιστής (που πήρε το ταξίδι για μακριά...) μου έλεγε ... Μετά το 74 έγιναν στα εργοστάσια τόσες απεργίες μα τόσες... Και πολλές τις ηγέτεψε η λεγόμενη άκρα αριστερά... Έ μου είπε ξέρεις τι έγινε? Τους έδινε ο εργοδότης τα αιτήματα και αυτοί έβαζαν άλλα τόσα για να μη τα κερδίσουν.... Αποτέλεσμα? Η εργατιά τους είπε νταξ από δω εσείς από κει εμείς...



Τώρα τι θα γίνει στην Νομική? Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η μάχη η αποφασιστική... Ένα ξέρω αργά ή γρήγορα ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ το μεταναστευτικό δηλαδή θα ξεκαθαρίσει η κατάσταση... Ο Ελληνικός λαός και η εργατική τάξη ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΑΛΛΟ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.... Τελεία και παύλα...

Από την μια μεριά τα αφεντικά χάρηκαν τόσο για πολλά χρόνια αλλά όταν είδαν το τέρας που ΑΥΤΟΙ ΓΕΝΝΗΣΑΝ φρίκαραν... Και που να δεις πως θα γεννοβολάν σιγά σιγά... Άρα τα αφεντικά θέλουν να καθαρίσουν μπόλικους... Εξάλλου τώρα πολεμώντας τα μικρότερα αφεντικά για να τα αφανήσουν στην κρίση τους ευννοεί να βάλουν ΤΑΞΗ στο μπάχαλο που αυτοί ΕΦΤΙΑΞΑΝ...

Από την άλλη οι Ευρωπαίοι ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ δεν γουστάρουν το Ελληνικό μπάχαλο...


ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΦΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ..... με βαθιά λύπη θα το πω.... ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ ΘΑ ΤΟ ΕΧΕΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ με τον μόνο τρόπο που ξέρει να κυβερνά.... ΒΙΑ ΒΙΑ ΒΙΑ ΒΙΑ και ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΝΑ ΓΕΦΥΡΩΝΕΙ ΤΟ ΧΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ...

Τέλος έχω να πω ότι υπάρχει μόνο μια ελπίδα... ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ... ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΙΑΣ
ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΝΙΚΕΣ ... ΛΙΓΗ ΑΝΑΣΑ ΝΙΚΗΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΕΝΙΚΟ ΓΙΟΥΡΟΥΣΙ ....

Αυτά τα "εργατίστικα" είχα να πω...

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΑΠΕΘΑΝΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ...
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΗΣ ΕΜΠΕΔΩΣΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ...

15 Ιανουαρίου 2011

ΘΑΝΟΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ ο τροβαδούρος της εξέγερσης....

Μικρός σύχναζα στο ΣΟΥΣΟΥΡΟ... μια μπουάτ στην οδό Θόλου. Από ότι ξέρω παλαιά έπαιζε και ο Άσιμος. Ήμουν ένα σκατό... πιτσιρικάς με τσιγάρο... Η εποχή ήταν μεταπολιτευτική... εξεγερσιακή... Ο ερμηνευτής αυτός με στοίχιωσε ως τα σήμερα. Πλάκα πλάκα ακούγοντάς τα μετά από 30 χρόνια.......... πως περάσαν τα χεσμένα έπαθα πλάκα... ΤΑ ΘΥΜΌΜΟΥΝ.... Απολαύστε μπουάτ όπου έπαιζε Ζουγανέλης κλπ που δεν θυμάμαι γμτ...
Περιττό να πω για τον στιχουργό... ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ...

ΠΩΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΜΟΛΟΤΟΦ....




Ποιός είναι κυρίαρχος γμτ???




Αγαπημένη αλφαβήτα...




οι ληστές...



όταν τρώνε δεν μιλούν.... πόσο αληθινό....





πως ΔΕΝ αλλάζουν τα πράγματα...




ΔΡΑΧΗ ΔΡΑΧΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΤΏΡΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΕΥΡΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ




Ο τρελός





χαχααααααααααααα ένα υπέροχο προφητικό...




εξουσία.... μπλιαχ...




το μπλογκ του είναι..


http://thanosadrianos.blogspot.com/2010/01/blog-post.html