ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ....

Είναι πολλές σκιές, που στοιχειώνουν τα άπαρτα βουνά του νου μου.

             



                      Την ώρα του έρωτα, με επισκέπτονται αποζητώντας το 




                                                   μερτικό         τους....



           Περνάω, τις πόρτες, ανοίγω διάδρομους του νου και 

                                                αφουγκράζομαι...




Ο κυρ. Μέντιος γκαρίζει και κράζει με υψωμένη την μαλαπέρδα του,

                              

                                     και αυτοί κινούνται στο χώρα μιας διάστασης 

απουσίας...



                        Τα κουνούπια φρενήρη κυκλώνουν τον χαμό μας....




             Ευτυχώς η καλή μου, ατενίζει την κίνηση της Βασίλισσας Σοφίας 


                                                                        και 



                                 αυτοί, κινούνται πίσω μου, εμπρός μου... 




                               Στο πάρτι του θανάτου είμαι μελλοθάνατος ; 





             Ήγγικεν η σειρά του δαμαλιού, εμπρός στο άτεγκτο χέρι του δήμιου ;





                                                                      Όχι ζω... 





Σημαίνει, αγωνίζομαι για την ευτυχία 
                            


                                                         της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Ιουλιανού 



                                                              γωνία....





                 Σημαίνει ότι επιθυμώ αστεροειδή κραυγή και ντεσιμπέλ βοής...




                             Ζώντας με τους νεκρούς, σημαίνει ότι 




αναγνωρίζω                                                         την λευκαντική ικανότητα 

                 


                                             της KLINEX....




Ζώντας στο μεταίχμιο της ζωής, 


                                              σημαίνει απλά ότι είμαι μεσήλιξ... Άστιγξ, 


λύγξ...... 





                    και με όλα τα Ξ σαν κατάληξη....






Γιατί ο θάνατος δεν έχει Ξ παρά μόνο Σ.....