ΕΥΑ-ΓΓΕΛΙΑ.... ένα κείμενο δυναμίτης.... που ματώνει το είναι μας...

Ώρα έξ το πρωί....

ένα κείμενο που μου σφάζει την ύπαρξη... Σπάνια αναμεταδίδω κείμενα άλλων blog... Δεν είναι από έπαρση.... Είναι ότι θέλω να γράφω κάθε ώρα κάθε στιγμή... Και δεν προκάμω...

Εδώ όμως δάκρυσα....


Από την


http://sagalia91.blogspot.gr/

ΔΕΥΤΈΡΑ, 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2012

Ακόμη περιμένω...

     Να βρεθεί κάτι που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Κάτι... ακόμη δεν έχω καταλήξει στη μορφή του. Θα μπορούσε να είναι μια κληρονομιά από τον άγνωστο θείο στην Αυστραλία που πέθανε (ή μήπως ακόμη ζει;)... Ένα τηλεφώνημα από κάποιο από τα άπειρα βιογραφικά που έχω στείλει κι -επιτέλους- θα έχει πιάσει τόπο (όχι στο καλαθάκι των αχρήστων, αλλά επάνω στο γραφείο!)...

Μια Ελλάδα ρημαγμένη, κι εγώ να την κρατάω με νύχια και με δόντια στη θέση της. Να θυμώνω για χάρη της. Να λυπάμαι για την κατάντια της... Να κλαίω τα βράδια κρυφά για εκείνη στο ίδιο προσκεφάλι που κλαίω για τα παιδιά που δεν έχω κοντά μου.

Παιδί μου κι η χώρα μου.

Κι εγώ...πότε μεγάλωσα τόσο;

Θα είμαι-δε θα είμαι διακοσίων χρόνων πάνω σε τούτα τα χώματα...

Να πεθαίνω και πάλι ν' ανασταίνομαι! Αυτή νιώθω πως είναι η τιμωρία μου...

Μα πιο πολύ φοβάμαι την αρρώστια. Ετούτο το σαράκι που έχω μέσα μου και -κρυφά από τους άλλους- με τρώει.

Για να ρωτάω κάθε μέρα τον εαυτό μου: Χορταράκι εγώ... σε ποιας αγκαλιάς τη σχισμή μ' έριξες να φυτρώσω;

Για να παίρνω της ίδιας της φωνής μου τη δύναμη: 

 Ν' αντέξεις.

 Θ' αντέξεις.

Έτσι αγαπητή Ευα-γγελία θα αντέξουμε 
με απώλειες ...

και θα φτιάξουμε ίσως μια άλλη 

χώρα....