30 Οκτωβρίου 2009

Όλοι το Σάββατο στο ύστατο αντίο της ΄ΈΛΛΗΣ ΠΑΠΑ




Οι αγωνιστές ή αγωνίστριες της εργατικής τάξης ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ μας με ανεξήτιλα γράμματα...
Το Σάββατο στις 10,30 θα γίνει η πολιτική κηδεία της αγωνίστριας ΈΛΛΗΣ ΠΑΠΑ.
Η αγαπημένη του ασυρματιστή Μπελογιάννη. Η γυναίκα που γλύτωσε από το εκτελεστικό απόσπασμα εξ αιτίας του μικρού παιδιού τους.
Θα ήμουν ψεύτης εάν έλεγα ότι παρακολουθούσα την ιδεολογική πορεία ζωής της. Συνεταράχτηκα όμως όταν διάβασα το βιογραφικό της. Όταν κατάλαβα ότι ιδεολογικά ΉΤΑΝ ΑΚΜΑΖΟΥΣΑ ΦΥΣΗ. Ότι δεν έζησε μέσα στην σταλινική φορμόλη. Ότι για να λύσει τα ιδεολογικά ζητήματα του σήμερα αναγκάστηκε να σκύψει στα αρχέτυπα. Στους αρχαίους Έλληνες κλασσικούς, στην Παρισινή Κομμούνα, στον Λένιν για να τον αποκαταστήσει από τα απεχθή φτιασίδια του σταλινισμού.
Σήμερα παρά ποτέ που η Ελληνική επικράτεια δονείτε από τα μεγάλα ερωτήματα του μέλλοντός της.
Σήμερα που παρά ποτέ η επικαιρότητα του κομμουνισμού είναι πασιφανής.
Σήμερα που έχουμε να αντιπαλέψουμε την ψοφοδεή κοινοβουλευτική δήθεν "αριστερά".
Σήμερα που έχουμε να αγωνιστούμαι ενάντια στους χρήστες νιτρογλυκερίνης και καλάσνικοφ... τους σύγχρονους δήθεν ΖΟΡΡΟ
Σήμερα που οι απολύσεις ονομάζονται πρόοδος....

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ...

ΚΑΝΕΙΣ ΚΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΨΟΦΟΔΕΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΡΥΨΕΙ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.


ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

26 Οκτωβρίου 2009

Μια υπενθήμιση για τους φιλέλληνες επαναστάτες...



Μου θύμισε ο φίλος που αντιγράφω το παρών κείμενο, ότι για αυτήν την Ελλάδα το αίμα τους τον πόνο τα δάκρυά τους τα έχουν δώσει χιλιάδες επαναστάτες ΦΙΛΕΛΛΗΛΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΓΚΛΟΙ ΓΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ.
Ας σκεφτούμαι όλοι μας πόσο η μικρή τούτη γη που ανήκει όχι στους πλούσιους αλλά σε όλους μας είναι η παγκόσμια κληρονομιά που μας οδήγησε στο σπάσιμο από την φεουδαρχία στην διάλυση των παλαιών δεσμών και της σκλαβιάς...




αντιγράφω από το blog του "φίλου"

http://freepsyche.blogspot.com/




ΓΟΥΣΤΑΒ ΦΛΩΡΑΝΣ

Γκουστάβ Φλουράνς (Gustave Flourens, Paris, 4 Αυγούστου 1838 – Paris, 3 Απριλίου 1871). Γάλλος δημοκράτης, μπλανκιστής και αντικληρικαλιστής συγγραφέας και επαναστάτης του 19ου αιώνα, με διεθνή δράση, μάρτυρας της ελευθερίας κατά την Κομμούνα του Παρισιού.

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε το 1838, υιός του ψυχολόγου Ζαν Πιέρ Φλουράνς (Marie Jean Pierre Flourens, 1794 – 1867), καθηγητή στο «Collège de France» και βουλευτή κατά την περίοδο 1838 – 1839, και μεγαλύτερος αδελφός του Εμίλ Φλουράνς (Émile Flourens, 1841 - 1920), υπουργού εξωτερικών κατά την περίοδο της «Τρίτης Δημοκρατίας» («la Troisième République»).

Σε ηλικία μόλις 25 ετών (το 1863) αναπλήρωσε ως λέκτορας τον πατέρα του στο «Collège de France» στο μάθημα της Ιστορίας και οι απόψεις του για την προέλευση της ανθρωπότητας συνάντησαν την έντονη αντίδραση των χριστιανών θεοκρατών, οι οποίοι κατόρθωσαν να σταματήσουν τις παραδόσεις του. Εξοργισμένος από αυτή την απροκάλυπτη παρέμβαση των θεοκρατών, ο Γκουστάβ πήγε στις Βρυξέλλες και εξέδωσε εκεί την ίδια χρονιά σε βιβλίο τις παραδόσεις του με τίτλο «Ιστορία του Ανθρώπου» («Histoire de l’ homme», 1863).

Όντας αρχικά οπαδός των ιακωβίνικων δημοκρατικών ιδεών και μετά των σοσιαλιστικών του Ωγκύστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui, 1805 - 1881), άρχισε να δέχεται ενοχλήσεις και από την γαλλική αστυνομία, με αποτέλεσμα να παραμείνει τον περισσότερο καιρό στο Λονδίνο (όπου παρακολούθησε μαθήματα στο «Βρετανικό Μουσείο») και στο Βέλγιο μέχρι το 1865, οπότε έφυγε ανατολικά, στην Τουρκία.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Αφού έμεινε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, πέρασε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε προσωρινά στην Αθήνα, όπου σε λίγο έφθασαν οι φήμες μιας επικείμενης επανάστασης των Κρητών κατά των Οθωμανών. Στις 25 Μαρτίου 1866 πραγματοποιήθηκε στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου της Αθήνας μία μεγάλη και δυναμική διαδήλωση αλληλεγγύης προς τους Κρήτες, η οποία πολύ γρήγορα κατέληξε σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Ανάμεσα στους συλληφθέντες κατά τα επεισόδια εκείνης της ημέρας ήταν και ο Γκουστάβ, επιβλητικός με την πρόωρη φαλάκρα του και την φουντωτή κόκκινη γενειάδα του.

Μόλις αφέθηκε ελεύθερος άρχισε προετοιμασίες για μετάβασή του στην Κρήτη, στην οποία τελικά έφθασε στις αρχές του καλοκαιριού και εντάχθηκε στους επαναστατικούς κύκλους του νησιού, όπου ήδη συμμετείχαν πολλοί ξένοι, κυρίως γαριβαλδινοί Ιταλοί και ευρωπαίοι σοσιαλιστές και αναρχικοί από διάφορες χώρες, καθώς και 100 περίπου εθελοντές από την Πάτρα με επικεφαλής τον Δήμο Σκαλτσογιάννη (η έναρξη της επανάστασης ανακυρήχθηκε «επίσημα» στις 21 Αυγούστου). Πριν φύγει από την Αθήνα πάντως, υπερασπίστηκε τον διωκόμενο από τους ορθόδοξους θεοκράτες 30χρονο τότε συγγραφέα Εμμανουήλ Ροϊδη (1836 - 1904) για το βιβλίο του «Η Πάπισσα Ιωάννα» με άρθρο του στην γαλλόφωνη εφημερίδα «L' independance Hellenique» της 3ης Απριλίου 1866.

Στην Κρήτη πήρε τον βαθμό του λοχαγού και αργότερα, το καλοκαίρι του 1868, η «Εθνοσυνέλευση της Κρήτης», που ήδη του είχε χορηγήσει τιμητική ιθαγένεια, τον όρισε επίσημο πρέσβη της απέναντι στο βασίλειο της Ελλάδος. Ζήτησε με τηλεγραφήματά του από την Γαλλική κυβέρνηση την προάσπιση των εθνικών δικαιωμάτων των Κρητών και έφυγε για την Αθήνα, προκειμένου να συνομιλήσει με τον μονάρχη, ο οποίος όμως όχι μόνον δεν το δέχθηκε, αλλά διέταξε επιπλέον την σύλληψή του, ενώ ο πρέσβης της Γαλλίας ζητούσε και την απέλασή του. Μετά από διαδηλώσεις συμπαράστασης από δημοκράτες και ριζοσπάστες, όπως λ.χ. ο βουλευτής Ρόκκος Χοϊδάς, αφέθηκε ελεύθερος, όμως μετά από λίγο συνελήφθη ξανά με αίτηση του πρέσβη της Γαλλίας και απελάθηκε στην Μασσαλία.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Μετά από διάφορες περιπέτειες στην νότια Γαλλία και την Ιταλία (όπου μάλιστα στην Νάπολη φυλακίστηκε για ένα μικρό διάστημα έπειτα από ένα «ανατρεπτικό» του άρθρο στην εφημερίδα «Popolo d’ Italia»), επέστρεψε στο Παρίσι στα τέλη του 1868, την ίδια εποχή με τους τέσσερις Ιταλούς αναρχικούς Greco, Trabucco, Imperatore και Maspoli, που όμως προτού επιτεθούν στον βασιλιά Ναπολέοντα τον Γ πιάστηκαν με τις βόμβες, τα περίστροφά και τα στιλέτα που μετέφεραν και καταδικάστηκαν οι δύο πρώτοι σε ισόβια εξορία στην Γαλλική Γουϊάνα και οι δύο άλλοι σε 20ετή φυλάκιση. Συνάντησε ξανά τους μπλανκιστές συντρόφους του και δόθηκε ολόψυχα στην επαναστατική προπαγάνδα, συνεργαζόμενος με την εβδομαδιαία αριστερή δημοκρατική εφημερίδα «Μασσαλιώτιδα» («La Marseillaise») του Ανρί Ροσφόρ (Victor Henri Rochefort, 1831 – 1913). Σχεδόν καθημερινά διέγειρε τους νέους και τους εργάτες με μία σχεδόν αυθάδη ρητορική (που το κόστιζε πρόστιμα επί προστίμων, αλλά και μία τρίμηνη φυλάκιση στην «Sainte-Pélagie» από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο του 1869), αλλά και τηρώντας μία επιδεικτικά ασυμβίβαστη στάση ζωής, η οποία λίγο έλλειψε μάλιστα να του κοστίσει την ζωή όταν στις 5 Αυγούστου 1869 τραυματίστηκε σε μονομαχία με τον φανατικό βοναπαρτιστή δημοσιογράφο Paul de Cassagnac, εκδότη της εφημερίδας «Pays».

Στις 12 Ιανουαρίου 1870 ήταν ανάμεσα στους άλλους μπλανκιστές (Ροσφόρ, Σαρλ Ντελεκλύζ – Charles Delescluze, Ζιλ Βαλέ - Jules Valles) που προσπάθησαν να εξεγείρουν τους 100.000 διαδηλωτές που συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία τον δημοσιογράφο Βίκτορα Νουάρ (Victor Noir, 1848 – 1870), τον οποίο είχε σκοτώσει ο πρίγκιπας Πιέρ Βοναπάρτης (Pierre Bonaparte) –είχε μάλιστα ρίξει το σύνθημα «το 1848 ξεκίνησε μέ έναν νεκρό. Εμείς τώρα έχουμε τον Νουάρ!»-, ενώ στις 7 Φεβρουαρίου προσπάθησε ανεπιτυχώς με άλλους μπλανκιστές να προκαλέσουν, μέσω μιας «νύκτας οδοφραγμάτων», λαϊκή εξέγερση στην εργατική συνοικία Belleville στα βόρεια του Παρισιού. Καταζητούμενος τώρα για απόπειρα στάσης και συνωμοσία για δολοφονία του Ναπολέοντος του Γ, διέφυγε μέσω Ολλανδίας στο Λονδίνο, για να αποφύγει την σύλληψη, ενώ ο αστυνομικός του φάκελος διογκωνόταν ακόμα και ερήμην του: στις αρχές του καλοκαιριού η μυστική αστυνομία συνέλαβε μία ομάδα που κατά τις πληροφορίες των χαφιέδων της σχεδίαζε να δολοφονήσει τον βασιλιά. Αρχηγός της ομάδας φερόταν κάποιος Beaury, λιποτάκτης του στρατού και «οπαδός του διαβόητου Φλουράνς». Στην δίκη που έγινε στο Blois στις 9 Αυγούστου 1870 ανάμεσα στους καταδικασθέντες ήταν και ο Φλουράνς που εισέπραξε ερήμην μία ακόμη καταδίκη, αυτή την φορά σε φυλάκιση 6 ετών.

ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΑΣ

Μετά την στρατιωτική συντριβή του Ναπολέοντος του Γ στο Sedan και την παράδοσή του στους Πρώσους στις 2 Σεπτεμβρίου του 1870, ο Γκουστάβ, ενώ κατευθυνόταν προς την Ελλάδα, επέστρεψε στα τέλη του μηνός στο πολιορκημένο από τους Πρώσους Παρίσι και, αμνηστευμένος, τοποθετήθηκε επικεφαλής 500 «τυφεκιοφόρων» («tirailleurs») της Εθνοφρουράς στο γνώριμό του Belleville. Στις 5 Οκτωβρίου ωστόσο διαδήλωσε ένοπλα μαζί με τους εθνοφύλακές του μπροστά από το δημαρχείο του Παρισιού, απαιτώντας από την «Προσωρινή Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» να λάβει μέσα θωράκισης της Δημοκρατίας και αποτελεσματικής αντιμετώπισης του ξένου εχθρού, η κυβέρνηση όμως απέρριψε όλα τα αιτήματα και απαγόρευσε στο εξής στους εθνοφύλακες να διαδηλώνουν ένοπλα δίχως προηγούμενη άδεια.

Στις 31 Οκτωβρίου 1870 οι «τυφεκιοφόροι» του Γκουστάβ, οι Ιακωβίνοι δημοκράτες και οι μπλανκιστές εργάτες αποπειράθηκαν μία ακόμη εξέγερση, αυτή την φορά κατά της «Προσωρινής Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», όταν πληροφορήθηκαν ότι είχε εξουσιοδοτήσει τον Αδόλφο Θιέρσιο (Louis-Adolphe Thiers, 1797 – 1877) να έλθει σε διαπραγματεύσεις με τους Πρώσους. Φωνάζοντας «προδοσία!», οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το δημαρχείο και ανακοίνωσαν την ίδρυση μιας επαναστατικής «Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας» («Comité du Salut Publique», κατά μίμηση εκείνης των «Ιακωβίνων» την περίοδο 1793 - 1794) με πρόεδρο τον ίδιον τον Μπλανκί. Αν και αρχικά η κυβέρνηση, φοβισμένη από την εξέγερση, υποσχέθηκε να κάνει δημοτικές εκλογές την επόμενη ημέρα, στην συνέχεια πήρε τον λόγο της πίσω και έστειλε τα πιστά σε αυτήν τμήματα της Εθνοφρουράς να επανακαταλάβουν του δημαρχείο και να αποκαταστήσουν την τάξη. Ο Γκουστάβ, παρ’ όλο που είχε με προσωπικές του παρεμβάσεις αποτρέψει την θανάτωση διαφόρων φιλο-κυβερνητικών από το πλήθος των εξεγερμένων και είχε διαπραγματευθεί με τους αντιπάλους ότι εάν παραδοθούν αναίμακτα θα υπάρξει αμνηστεία, κατέληξε για μία ακόμη φορά καταζητούμενος, αυτή την φορά για ένοπλη στάση.

Αν και στις δημοτικές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1870 εξελέγη αντιδήμαρχος του Belleville, η εκλογή του ακυρώθηκε με το αιτιολογικό ότι ήταν καταζητούμενος. Ο «ήρωας του Belleville» εντοπίστηκε τελικά στις 7 Δεκεμβρίου, συνελήφθη και κλείστηκε αρχικά στην φυλακή στο Créteil, κοντά στο Vincennes και μετά στο Mazas, από όπου όμως τον απελευθέρωσαν μετά από μερικές εβδομάδες, με έφοδο την νύκτα της 21ης προς 22α Ιανουαρίου 1871 (λίγο πριν από την παράδοση του Παρισιού στους Πρώσους), οι πιστοί σε αυτόν εθνοφύλακές του, τους οποίους συντόνιζε ο Ιταλός αναρχικός Αμιλκάρε Τσιπριάνι (Amilcare Cipriani, 1844 – 1918), συμπολεμιστής του στην επανάσταση της Κρήτης.

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ

Στην υπό τους Πρώσους νέα «Εθνοσυνέλευση», που για να μην καταστεί όμηρος του πλήθους είχε αρχίσει να συνέρχεται στο Μπορντώ (Bordeaux), ο λαός του Παρισιού και η Εθνοφρουρά απάντησαν με το να συγκροτήσουν στις 3 Μαρτίου επαναστατικά συμβούλια και με το να εκλέξουν στις 15 την δική τους ηγεσία, μια Κεντρική Επιτροπή, που σε λίγο, στις 18 Μαρτίου, θα εξελισσόταν στην ένδοξη «Κομμούνα του Παρισιού». Η ανταπάντηση της «Εθνοσυνέλευσης» ήταν ωμή καταστολή: στις 11 Μαρτίου ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής Βινουά (Joseph Vinoy, 1803 – 1880) απαγόρευσε την κυκλοφορία και των 6 δημοκρατικών εφημερίδων του Παρισιού («Cri du Peuple» του Ζιλ Βαλέ, «Mot d’ Ordre» του Ανρί Ροσφόρ, «Pere Duchesne» του Eugene Vermesch, «Vengeur» του Felix Pyat, «Bouche de Fer» του Paschal Grousset και «Caricature» του Georges Labadie Pilotell), από τις οποίες οι τέσσερις πρώτες είχαν ένα τιράζ που ξεπερνούσε τα 200.000 φύλλα, ενώ την ίδια ημέρα το στρατοδικείο που δίκαζε ερήμην τους κατηγορουμένους για την απόπειρα εξέγερσης της 31ης Οκτωβρίου, καταδίκασε τους περισσότερους σε θάνατο. Ανάμεσα στους καταδικασθέντες ήσαν και οι Βαλέ, Μπλανκί και Φλουράνς. Εκείνες τις ημέρες ήταν που κυκλοφορούσε στους δρόμους του Παρισιού χέρι με χέρι η καταγγελτική μπροσούρα του τελευταίου «Παραδομένο Παρίσι» («Paris livré»).

ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Στις 26 Μαρτίου, ενώ ο Μπλανκί είχε συλληφθεί μετά από κατάδοση, ο Γκουστάβ Φλουράνς εξελέγη μέλος της «Επαναστατικής Επιτροπής» της «Κομμούνας» και τοποθετήθηκε στρατηγός. Επί δύο περίπου εβδομάδες πολέμησε σκληρά τους «βερσαλιέζους» (τον στρατό της «Εθνοσυνέλευσης», η οποία τώρα είχε μεταφέρει ξανά την έδρα της, από το Μπορντώ στις Βερσαλλίες - Versailles) μέχρι το άτυχο γι’ αυτόν πρωϊ της 3ης Απριλίου 1871. Μετά από μία μικρή μάχη εκ του σύνεγγυς, παγιδεύτηκε σε ένα πανδοχείο του Rueil, κοντά στο Malmaison, και, ενώ είχε ήδη παραδοθεί και ήταν άοπλος, θανατώθηκε από τον λοχαγό της «ζενταρμερίας» (gendarmerie, χωροφυλακής) Jean - Marc Démaret, ο οποίος τον εκτέλεσε εν ψυχρώ, κομματιάζοντάς τον με το ξίφος του. Την επόμενη ημέρα, ο Ουγκώ έγραψε στο ημερολόγιό του: «Χθες είχαμε μία συμπλοκή μπροστά από τα τείχη του Παρισιού. Σκοτώθηκε ο Φλουράνς. Πολύ γενναίος και ολίγον τρελός. Λυπάμαι για τον θάνατό του. Ήταν ο κόκκινος υππότης».

Έτσι, ως μάρτυρας της ελευθερίας, έφυγε τραγικά από την ζωή ο Γκουστάβ Φλουράνς σε ηλικία 33 ετών.

ΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Θάφτηκε στο νεκροταφείο «Περ Λασαίζ» («Pere Lachaise»), όπου ο τάφος του υπάρχει έως σήμερα. Γράφοντας στις 12 Μαϊου 1871 στον οικογενειακό φίλο Κούγκελμαν (Dr Ludwig Kugelmann), η σύζυγος τού Καρλ Μαρξ Τζένυ (Jenny Marx) εξέφρασε την βαθύτατη λύπη όλης της οκογενείας της για τον θάνατο του «γενναιότερου όλων των γενναίων» Γκουστάβ Φλουράνς, ενώ νεκρολόγιο γι’ αυτόν, παρ’ όλο που οι δύο άνδρες διαφωνούσαν ιδεολογικά για πολλά ζητήματα, ιδίως για το λεγόμενο «Ανατολικό Ζήτημα», έγραψε και ο Κάρλ Μαρξ και το δημοσίευσε στην εφημερίδα «Λαϊκό Κράτος» («Volkstaat»).

Κείμενα του Φλουράνς μετέφρασε στα ελληνικά ο επτανήσιος επαναστάτης σοσιαλιστής Παναγιώτης Πανάς (1832 - 1896), ο οποίος του αφιέρωσε επίσης και ένα ποίημα. Τέλος, σύμφωνα με τον ειδικό στον Ιούλιο Βερν (Jules Verne) Ουϊλιαμ Μπούτσερ (William Butcher), ο Βερν σχεδίασε τον ήρωά του καπταιν Νέμο (Nemo) στο γνωστό βιβλίο του «Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσα» με βάση την προσωπικότητα του Φλουράνς.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

«Histoire de l' home», «Ιστορία του Ανθρώπου», 1863

«Ce qui est possible», «Τι είναι δυνατόν να συμβεί», 1864

«Science de l' home», «Επιστήμη του Ανθρώπου», 1865

«Paris livré», «Παραδομένο Παρίσι», μπροσούρα, 1871

και διάφορες ανώνυμες επαναστατικές μπροσούρες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, «Η ζωή και ο θάνατος του Γουσταύου Φλουράνς», Αθήνα, 1998

Charles Prolès, «Les Hommes de la revolution de 1871», Paris, 1898

Διάφορα περιοδικά και εφημερίδες από το Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας

Πηγή: ένα βιογραφκό KNOL από τον Βλάση Ρασσιά

19 Οκτωβρίου 2009

Μια παγκόσμια θλήψις.... ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤEΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΕ

Σήμερα ήρθε ο συνάδελφος στο εργοστάσιο εργάτης Χ...π...
Έλειπε 2 μήνες κοντά στην πατρίδα του Πακιστάν. Αυτό που μας είπε είναι ότι ο πόλεμος πλέον είναι παρών ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Το αίμα ρέει. Η Πακιστανική κυβέρνησις με την Αμερική και την δύση προσπαθούν να αναχαιτήσουν το όλο ογκούμενο κύμα των ΤΑΛΙΜΠΑΝ. Επί δύο μήνες ... η μόνη διαδρομή που έκανε ήταν σπίτι τζαμί... Κάθε άλλη διαδρομή ήταν ΕΠΙΦΟΒΗ.....
Προσωπικά ΤΡΕΦΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΣΟΣ ενάντια στους ΤΑΛΙΜΠΑΝ. Τους θεωρώ εξτρεμιστές δολοφόνους άθλιους θρησκευόμενους που το ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟ τους είναι ΠΙΚΡΑ ΔΥΣΤΗΧΙΑ ΜΙΣΟΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΩΜΙΣΗ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ. Πίκρα για τις γυναίκες και καταστροφή κρεμμάλες ενάντια σε ότι πολιτισμένο έχει να επιδείξει η χώρα τούτη. ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΟΜΟΦΙΛΟΦΙΛΟ ΣΤΑΥΡΟ που εντάξει δεν τους χωνεύω προσωπικά.. ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΟΥΝ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ,ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑΝΕ ΑΝΑΠΟΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΒΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ θέλω την πόρνη την ΚΑΤΕΡΙΝΑ να την πείσω να μην πουλάει το κορμί της ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΧΩΡΙΣ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΧΕΡΙΑ....ΜΙΣΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΛΙΜΠΑΝ... Εξ΄άλλου τους είδαμε στην πορεία που έκαναν στο κέντρο της ΑΘΗΝΑΣ πως κατέστρεφαν τι συνθήματα έγραφαν στις διαφημιστικές πινακίδες με γυμνές γυναίκες. Από την άλλη αυτό που κατάλαβα με τον συνάδελφο είναι ότι ογκούτε το πάθος των φτωχών ανθρώπων που απέναντι ΣΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ το μόνο που έχουν σαν αποκούμπι είναι Η ΕΠΙ ΓΗΣ ΝΟΜΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ....
Μια θεοκρατία... απέναντι στην φτώχεια...
Και η αριστερά απουσιάζει....
Και τι θα γίνει στον κόσμο με τα τόσα δις... πληθυσμό που ασφυκτιά την ώρα που η δύση ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ...



ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΔΙΩΞΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΕΙΝΑΙ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΚΤΟ





Αυτό που σκέπτομαι είναι ότι όλα τούτα είναι αδιέξοδα... Πόλεμος ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και απέναντί τους ΌΤΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΓΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ...
Και στην μέση εκκατομύρια φτωχοί ....
Ως πότε η γη θα είναι μαύρη και άραχνη για τους φτωχούς? Η γη είναι μαύρη από πίκρα αδιέξοδους φανατισμούς από πνεύματα που πολεμούν με ζωντανά ακέφαλα σώματα με κεφάλια που είναι κομμένα με σημαίες των θεών που γίνονται άνθρωποι... Ο κόσμος είναι ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΒΥΣΟΣ που οι ΝΕΟΙ ΩΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΓΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.... ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΩΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΣΚΟΠΟ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΙΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ



Εδώ μια νίκη των Ταλιμπάν στο αφγανιστάν... Νίκη των λαών θα πουν μερικοί παρανοικοί αριστεροί...
Εγώ θα πω μια νίκη της οπισθοδρώμισης εναντίον των αδιεξόδων της δύσης...
Μπρος γκρεμός και πίσω ....

15 Οκτωβρίου 2009

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.....

Άπέναντι στην κρίση του σαπισμένου καπιταλισμού αντιτάσω την διεθνιστική ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΛΥΣΗ....




12 Οκτωβρίου 2009

ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΠΕΡΑΣΑΤΕ.... Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ ΑΡΧΙΖΕΙ...


Μεταφέρω αυτολεξή το δελτίο τύπου του εκδότου του ΦΑΡΦΟΥΛΑ...
Κυκλοφόρησε το 11ο τεύχος του Φαρφουλά. Κριτική και απόψεις.... κάποτε....



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το καινούριο (11ο) τεύχος του περιοδικού Φαρφουλάς που κυκλοφορεί είναι αφιερωμένο στον Καραγκιόζη και την αθάνατη τέχνη του Θεάτρου Σκιών.
Το κύριο λόγο έχουν οι ίδιοι οι καραγκιοζοπαίχτες που μιλάνε για την τέχνη τους και τους παλιούς δασκάλους (Θωµάς Αγραφιώτης, Άθως Δανέλης, Κων/νος Κουτσουπλής, Γιάννης Χατζής, Κώστας Καμαριάρης-Ψυχραιμίας).
Επίσης, δημοσιεύονται:
Συνέντευξη του πατρινού καραγκιοζοπαίχτη Γιάνναρου και δύο έργα του Χρ. Χαρίδημου.
Παλαιότερα σημαντικά κείμενα για την ιστορία του Καραγκιόζη (P.Risal (σε μτφ. Αλ. Παπαδιαμάντη), Τζ. Καΐμης, Στ. Κυριακίδης, Γ.Τσαρούχης, Γ. Τσοκόπουλος).
Άρθρα μελέτης και έρευνας για το Θέατρο Σκιών (Μ. Ιερονυμίδης, Δ. Καράβολας, Γ. Ξούριας, Ε. Ζάχος Παπαζαχαρίου, Σ. Ραπτόπουλος, Β. Τσοκόπουλος).
Κείμενα λογοτεχνών για τον Καραγκιόζη (Γκόρπας, Κόντογλου, Σκαρίμπας).
Λογοτεχνικά κείμενα για τον Καραγκιόζη και μνήμες (Μ. Αυτιάς-Λούης, Αλ. Ζούκας, Π. Κουτρουμπούσης, Γιάννης Χατζής).
Αναφορές σε προσπάθειες που γίνονται για την προβολή του Θ.Σ., όπως τις παραστάσεις που γίνονται στο καφενείο «Τα Κανάρια» και το ετήσιο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Εξαρχείων.

Το τεύχος συνοδεύει μία ειδική έκδοση της εφημερίδας του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών Ο Καραγκιόζης μας με επιλογή κειμένων που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας και μια συνέντευξη του καραγκιοζοπαίχτη Θ. Σπυρόπουλου.

Εκδήλωση παρουσίασης του τεύχους θα γίνει την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου στις 8.00μ.μ. στο καφενείο «Τα Κανάρια» (Πλαταιών και Κεραμεικού στον Κεραμεικό). Καραγκιοζοπαίχτες αλλά και φίλοι του Καραγκιόζη θα συζητήσουν για το Θ.Σ σήμερα και την ανάγκη ανανέωσής του. Επίσης, στον μπερντέ του καφενείου θα παιχτούν σκετς από παραστάσεις και θα ακολουθήσει το καθιερωμένο γλέντι!

Τον Φαρφουλά μπορείτε να τον βρείτε στα βιβλιοπωλεία ή επικοινωνώντας στο 6974003741. e-mail: farfoulas@gmail.com, http://farfoulas.blogspot.com


Από τα περιεχόμενα του τεύχους:

· Γιάννης Χατζής: Παρελθόν, παρόν και µέλλον του ελληνικού Θεάτρου Σκιών
· Βάσιας Τσοκόπουλος: Η ανανέωση του Καραγκιόζη
· Γιάννης Ξούριας: «...ασελγή και άσεµνα πράγµατα, ως ο λεγόµενος Καραγκιόζης...»
· Κωνσταντίνος Κουτσουµπλής: Η προέλευση του Θεάτρου Σκιώνκαι η σχέση του µε το αρχαίο δράµα
· Θωµάς Αγραφιώτης: Η Βυζαντινή καταγωγή του Θεάτρου Σκιών
· Θωµάς Γκόρπας: Ένα κείµενο για τον Καραγκιόζη
· Μιχάλης Ιερωνυµίδης: Θέατρο Σκιών και λαϊκοί αγώνες
· Σωτήρης Ραπτόπουλος: Ο κόσµος και η γλώσσα του Καραγκιόζη στα πεζά, τα θεατρικά και τα ποιήµατα του Γιάννη Σκαρίµπα
· Γιάννης Σκαρίµπας: Καραγκιόζης ο Ρωµιός (απόσπ.)
· Τζούλιο Καΐµη: Η ιστορία και η τέχνη του Καραγκιόζη
· Συνέντευξη µε τον καραγκιοζοπαίχτη Γιάνναρο
· Χαρίδηµος: Δύο έργα και µία συνέντευξη
· Άθως Δανέλης: Αναφορά στον Μάνθο Αθηναίο
· Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Ιστορία του Θεάτρου Σκιών
· Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου: Εικονογραφίακαι εικονογράφοι του Καραγκιόζη
· Διαµαντής Καράβολας: Καραγκιόζης, ο τέλειος καλλιτέχνης
· Κώστας Καµαριάρης: Περί του Θεάτρου των Σκιών
· Κώστας Καµαριάρης: Ο κυρ-Σπύρος ο Κούζαρος
· P. Rissal (µτφρ. Αλ. Παπαδιαµάντης): Πάντοτε οινόφλυ
· Γιάννης Τσαρούχης: Μάθηµα αλήθειας από το µόνο νεοελληνικό θέατρο
· Φώτης Κόντογλου: Τα ελληνικά χωριά (απόσπ.)
· Γιάννης Χατζής: Μια νυχτιά στους “Χορτατζήδες”
· Αλέξανδρος Ζούκας: Σκιές στο λευκό
· Μανόλης Αυτιάς (Λούης): Ο Καραγκιόζης σαλταδόρος
· Πάνος Κουτρουµπούσης: Ο Καραγκιόζης στο Παλαιόν Θιβέτ
· Γ. Δ. Τσοκόπουλος: Το αιγυπτιακόν θέατρον
· Στίλπων Κυριακίδης: Roussel Louis, Karageuz

06 Οκτωβρίου 2009

Πατήσια... Οκτώμβριος 2009

Το ξέρατε ότι ο Σημίτης είναι Εβραίος? Και η γυναίκα του ήταν .... που δεν μιλούσε στην θεία της άλλη... και τα παιδιά δεν μιλούν με την μάνα τους γιατί δεν ήταν μάνα αλλά οι Εβραίοι.... (εργοδότης μου Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 1710)


Η μάνα μου.... Εβραίος θα γίνεις που μου κουβαλάς αυτά τα κολοβιβλία που έχουν τους κολοεβραίους που τρώνε τα παιδιά τους? Ξέρεις τι μου είπαν εμένα στην εκκλησιά?...... (αιώνιος τσακωμός μπας και δεν έχω αντιπολίτευση στην οικογένοια.... που να δω χαίρη...)

Άκου να δεις... αυτά τα δεκεμβριανά ήταν φτιαχτά... μου τα είπαν εμένα κάτι δικοί μου αναρχικοί ρε μαλάκα αφού τους πλήρωναν ξέω εγώ ποιοί οι εβραίοι οι μασώνοι οι αμερικάνοι .... (βράδυ εκλογών Περιστέρι σε σπίτι φίλης.... από γεροντοφρικουλιάρα ΈΛΕΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ)

Κύμη 3 Οκτώμβρη.... διπλανό τραπέζι στην ταβέρνα Σπανός... Εγώ ξέρω μεγάλε την αλάθεια για τον Ομπάμα... Εβραική συνωμοσία... Μας τον έβαλαν κορώνα στο κεφάλι μας για να.....


ως πότε άγιε Ιντερνέτη θα έχουμε αυτές τις απίστευτες θεωρίες συνωμοσίας.... ως πότε θα υποτασώμεθα στο αιώνιο ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ... ποιοί αυτοί?
δεν το αντέχω.... θα τζάσω από την Αθήνα... Θα πάω στο ... που σκατά να πας όλοι άει σιχτίρ είναι....

01 Οκτωβρίου 2009

ΓΛΥΚΟ ΒΥΣΙΝΟ εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Όταν γνώρισσα ιντερνετικά την Ρίκη Ματαλλιωτάκη σκέπτηκα να πάρω ένα βιβλίο της να το διαβάσω. Γιατί πως να το κάνουμε, αν ένας άνθρωπος έχει εκδόσει κάτι κάπου και τον συναναστραφείς χωρίς να έχεις μυρίσει κάτι από τα γραπτά του, τότε αυτή η νωριμία είναι σαφώς κουτσή.
Έστειλα λοιπόν ένα φίλο εκδότη (χαχα εκδότης να πάρει ένα βιβλίο... από άλλο εκδοτικό οίκο...). Και ο ευλογημένος πήρε τούτο...





Το πήρα στα χέρια μου ανάμεσα σε καμμιά πενταριά άλλα βιβλία του φίλου μου (και δεν είναι γνωστός είναι ΦΙΛΟΣ) και είδα ένα χαρούμενο κοτσιδάτο κρητικό (στα χαρακτηριστικά του) παιδάκι... Τι είναι αυτό είπα μέσα μου. "γλυκό βύσινο" ... τι σόι πράγμα είναι αυτό... Διάβαζα τότε ένα άλλο βιβλίο και μια ποιητική συλλογή... Να το ξεκινήσω να μην το ξεκινήσω...

ΑΣ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΛΟΙΠΟΝ


σήμερα ολοκλήρωσα αυτό το ωραιότατο αναδρομικό βιβλίο και είμαι κάπως περίεργα. Έχω την ίδια αίσθηση σαν όπως κάποτε είχα βγει από μια αίθουσα κινηματογράφου όπου είχα δει το ΠΕΠΑΡΜΙΝΤ (το θυμάστε? Ελληνική ταινία ήταν). Δηλαδή αυτό το βιβλίο με έμπασε σε ένα παρελθόντα χρόνο σε μια οσμή ενός οικείου περιβάλοντος. Μια μυρωδιά νιότης και τις δικής μου νιότης... Γύρισα στα κούτσικα χρόνια μου, τότε που ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΜΥΡΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΜΙΛΗΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. Ο κόσμος τους μου ήταν αδιάφορος πληκτικός βαρετός ΦΡΙΚΤΟΣ.... εκεί μαζεμένα στην αυλή ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ σιγανά σιγανά και ξαφνικά να ΤΣΙΡΙΖΟΥΝ να παίζουν με κούκλες κάτι παιχνίδια μυστηριακά ΑΠΕΧΘΗ...
Τώρα που το σκέπτομαι ανάμεσα στις μπάλλες στα χαρτάκια με τους ποδοσφαιριστές στους τρομερούς καυγάδες ανάμεσα στους μαντραχαλέους κάπου ανάμεσα στην καθημερινότητα αυτή του ΑΙΩΝΙΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ και τις καθημερινής έλειψής του (αυτή η ώρα που έπρεπα να μαζευτώ... τι καταραμένη ώρα) έλεγα λοιπόν ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΑΠΟΛΩ... πρέπει να αληθώριζα και να παρατηρούσα τα κορίτσια. Αλλά τι τα θες... Ο Χάιτας, ο Δέδες, Ο Μίμης μας ο στρατηγός μας ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ο Δομάζος... είχαν ελκτική δύναμη ΠΕΝΗΝΤΑ ΜΕΓΑΒΑΤ... Όλοι οι μαγνήτες του κόσμου ήταν στον νου μου... Τα κορίτσια... λοιπόν...


Ε ΝΑ
αυτό το βιβλίο με έβαλε μέσα σε ένα ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΟΣΜΟ που μεσήλιξ πλέον τον οσμήστικα...
πήγα στις αυλές των κοριτσιών όταν μικρός νόμιζα ότι θα κολλήσω βαρεμάρα.
και αν κάτι πήρα από τούτο το βιβλίο ήταν η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ότι οι γυναίκες κορίτσια γυναίκες ηλικιωμένες και πεθαμένες ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΣ η μήτρα μας η ηδονή μας η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ μας η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΙΣ ΜΑΣ.
Ωστόσο στις νέες δραματικές εποχές μας αυτά μπαίνουν σε νέες βάσεις. Οι νέοι έχουν πλέον ΝΕΕΣ ΟΠΤΙΚΕΣ που αυτοί θα ερμηνεύσουν...
Για τις δικές μας γενεές για εμάς που παίξαμε στις αλάνες που δεν είχαμε τα νέα παιχνίδια και μεγαλώσαμε χωρίς ανθρακούχα και γλυκά του περιπτέρου που ακόμα είναι το χτυπητό αυγό στο στώμμα μας, που βούτηρο με μέλι και φέτα και ντομάτα ήταν το διάλλειμά μας.... που όταν έμπαινες στο σπίτι υπήρχε ένα εργοστάσιο Η ΚΟΥΖΙΝΑ... με τις οσμές αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτή....
Ε ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΥΘΙΣΜΑ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΦΗΒΙΑΣ...

το προτείνω.... θα γυρίσετε πίσω... με ένα ΓΛΥΚΟ ΒΥΣΙΝΟ....